Υφ’ όρον απόλυση· τυπικές και ουσιαστικές προϋποθέσεις για την χορήγησή της (άρ. 105, 106 ΠΚ): Ο καταδικασθείς σε ποινή πρόσκαιρης κάθειρξης δύναται κατ’ αρχήν να απολυθεί υπό τον όρο της ανάκλησης, εφόσον έχει εκτίσει τα 3/5 της ποινής του, παρέμεινε δε στο σωφρονιστικό κατάστημα για χρονικό διάστημα ίσο με το 1/3 αυτής, απαιτείται όμως επιπλέον να επέδειξε “καλή διαγωγή” κατά την έκτισή της· πώς κρίνεται η συνδρομή της εν λόγω προϋπόθεσης. – Γίνεται δεκτή η έφεση του εκκαλούντος, ήδη κρατουμένου στο Ψυχιατρείο Κρατουμένων Κορυδαλλού, και διατάσσεται η απόλυσή του από το ως άνω σωφρονιστικό κατάστημα, αφού, από τα στοιχεία της υπόθεσης, συνάγεται ότι η διαγωγή του υπήρξε πράγματι και όχι κατ’ επίφασιν μόνο καλή, όπως εσφαλμένως εκρίθη διά του βουλεύματος του συμβουλίου πλημμελειοδικών, και δεν συντρέχει κάποιος λόγος που να καθιστά αναγκαία την συνέχιση της κρατήσεώς του, επιβάλλονται δε σε αυτόν οι υποχρεώσεις να κατοικεί σε συγκεκριμένη διεύθυνση και να εμφανίζεται περιοδικώς στο αστυνομικό τμήμα του τόπου κατοικίας του. – Απορρίπτεται, ως άνευ αντικειμένου, το αίτημα του ως άνω κρατουμένου για αυτοπρόσωπη εμφάνισή του ενώπιον του συμβουλίου. – Κατά την αντίθετη εισαγγελική πρόταση, η κρινόμενη έφεση πρέπει να απορριφθεί, καθώς συντρέχουν μεν οι τυπικές (άρ. 105 ΠΚ), όχι όμως και οι ουσιαστικές (άρ. 106 ΠΚ) προϋποθέσεις για την υφ’ όρον απόλυση του εκκαλούντος, καθώς η συμπεριφορά του θεωρείται ως κατ’ επίφασιν μόνο καλή, λαμβανομένου κυρίως υπόψιν του μικρού χρονικού διαστήματος που μεσολάβησε μεταξύ αφενός μεν της λήξεως του χρόνου δοκιμασίας για προηγουμένως επιβληθείσα ποινή καθείρξεως, αφετέρου δε της τελέσεως της πράξεως για την οποία κρατείτο κατά τον χρόνο κρίσεως της εφέσεώς του.