Τρόπος ασκήσεως της ποινικής δίωξης επί φοροδιαφυγής, πριν και μετά την τροποποίηση του Ν. 2523/1997 με τους Ν. 3220/2004, 3888/2010 και 3943/2011. Ποιες διατάξεις είναι δυσμενέστερες για τον κατηγορούμενο. Περί του ζητήματος της αναδρομικής εφαρμογής των δικονομικών ποινικών διατάξεων: Η διάταξη του άρ. 2 παρ. 1 ΠΚ περί αναδρομικής ισχύος του ηπιότερου νόμου έχει εφαρμογή μόνο επί των κανόνων ουσιαστικού και όχι δικονομικού ποινικού δικαίου. – Μετά την τροποποίηση των άρ. 17 παρ. 1-2 και 21 παρ. 2 του Ν. 2523/1997 με τον Ν. 3943/2011, η περάτωση της διοικητικής φορολογικής διαδικασίας δεν αποτελεί πλέον προϋπόθεση για την υποβολή της μηνυτήριας αναφοράς και την συνακόλουθη άσκηση ποινικής δίωξης για το αδίκημα της μη υποβολής δηλώσεως φόρου εισοδήματος ή της υποβολής ανακριβούς δηλώσεως, με αποτέλεσμα οι εν λόγω διατάξεις να είναι δυσμενέστερες για τον κατηγορούμενο. – Ένεκα του δικονομικού χαρακτήρα της διαδικασίας ασκήσεως ποινικής δίωξης, οι ως άνω διατάξεις έχουν άμεση εφαρμογή προκειμένου για πράξεις που τελέσθηκαν μεν πριν από την έναρξη ισχύος του Ν. 3943/2011, η κατ’ αυτών όμως ποινική δίωξη ασκήθηκε μεταγενέστερα, χωρίς η ρύθμιση αυτή να προσκρούει στην εκ του άρ. 7 παρ. 1 Συντ. καθιερωμένη αρχή της μη αναδρομικότητας του ποινικού νόμου. – Έννοια “θετικής” και “αρνητικής” υπερβάσεως εξουσίας. – Απορρίπτεται ο περί υπερβάσεως εξουσίας λόγος αναιρέσεως του Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου κατά του βουλεύματος του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών με το οποίο απερρίφθη αίτηση-προσφυγή του κατηγορουμένου περί κηρύξεως ως άκυρης της κατ’ αυτού ασκηθείσας ποινικής δίωξης για το αδίκημα της υποβολής ανακριβούς δηλώσεως φορολογίας εισοδήματος, ένεκα του ότι, πριν από την άσκηση αυτής, δεν περατώθηκε η αναγκαία διοικητική φορολογική διαδικασία, διά της οριστικοποιήσεως της φορολογικής εγγραφής, ζήτημα το οποίο εισήχθη στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου λόγω της εξαιρετικής σημασίας του αναφορικά με την εν γένει αναδρομική ή μη εφαρμογή δικονομικών διατάξεων που θίγουν ουσιώδη συμφέροντα του κατηγορουμένου, αφού οι δυσμενέστερες για τον κατηγορούμενο προϋποθέσεις για την άσκηση ποινικής διώξεως που θεσπίσθηκαν με τον Ν. 3943/2011 έχουν αναδρομική εφαρμογή και επί των εγκλημάτων φοροδιαφυγής που φέρονται ότι τελέσθηκαν πριν από την έναρξη ισχύος του νόμου αυτού, όπως στην προκειμένη περίπτωση. – Στην αντίθετη εισαγγελική πρόταση αναφέρονται τα εξής: Τρόπος ασκήσεως ποινικής δίωξης επί φοροδιαφυγής πριν και μετά τις τροποποιήσεις του Ν. 2523/1997 με τους Ν. 3220/2004, 3888/2010 και 3943/2011. – Οι τελευταίες ρυθμίσεις είναι δυσμενέστερες για τον κατηγορούμενο, καθ’ ο μέρος με αυτές διευκολύνεται η άσκηση ποινικής δίωξης, λόγω της αποσυνδέσεως της κινήσεως της ποινικής δίωξης από την προηγούμενη περάτωση της διοικητικής φορολογικής διαδικασίας. – Ποιες απόψεις έχουν υποστηριχθεί στην νομολογία και την θεωρία σε σχέση με την αναδρομική εφαρμογή των δικονομικών διατάξεων· πώς αντιμετωπίσθηκε από την νομολογία το ζήτημα της αναδρομικής εφαρμογής διατάξεων που τροποποίησαν τις προϋποθέσεις ασκήσεως ποινικής δίωξης στα εγκλήματα φοροδιαφυγής ειδικότερα. – Πρέπει να γίνει δεκτή η κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως, περαιτέρω δε να ακυρωθεί το βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών και να κηρυχθεί απαράδεκτη η κατά του κατηγορουμένου ασκηθείσα ποινική δίωξη για φοροδιαφυγή, λόγω μη συνδρομής της απαιτούμενης για την έγκυρη υποβολή της μηνυτήριας αναφοράς προηγούμενης οριστικοποίησης της φορολογικής εγγραφής, αφού, καίτοι η επίμαχη διάταξη είναι πράγματι δικονομική, αυτή, ως εισάγουσα δυσμενέστερη για τον κατηγορούμενο ρύθμιση, δεν είναι δυνατόν να εφαρμοσθεί αναδρομικώς, εκδοχή με την οποία φαίνεται να συμπορεύεται και η μέχρι τούδε εκδοθείσα νομολογία του ακυρωτικού.