Απιστία σχετική με την υπηρεσία εις βάρος της περιουσίας του Δημοσίου (άρ. 256 ΠΚ· άρ. 1 παρ. 1 Ν. 1608/1950). Έννοια “δημόσιας περιουσίας” και “περιουσιακής βλάβης”: Έννοια “δημόσιας περιουσίας” και “υπαλλήλου” ο οποίος προβαίνει στην ελάττωση αυτής, επί απιστίας στην υπηρεσία. – Ποιο είναι το προστατευόμενο εκ της διατάξεως του άρ. 256 ΠΚ έννομο αγαθό. – Με την διάταξη του άρ. 1 παρ. 1 του Ν. 1608/1950 δεν τυποποιούνται εξαρχής νέα αδικήματα, αλλά επαυξάνεται το αξιόποινο ήδη τυποποιημένων στον Ποινικό Κώδικα εγκλημάτων, μεταξύ δε αυτών και του αδικήματος της απιστίας στην υπηρεσία. – Στοιχεία απιστίας στην υπηρεσία κατά του δημοσίου. – Κριτήρια για τον χαρακτηρισμό της περιουσίας ως “δημόσιας” στο αδίκημα της απιστίας στην υπηρεσία. – Πότε υπάρχει “ελάττωση της περιουσίας”. – Η έννοια της ζημίας επί απιστίας στην υπηρεσία συμπίπτει με αυτήν στο έγκλημα της απάτης, δεν στοιχειοθετείται δε το αδίκημα όταν παράλληλα με την παροχή υπάρχει και ισάξια αντιπαροχή, εκτός εάν το κτηθέν δεν παρέχει στον παθόντα καμία χρησιμότητα. – Συνιστά “δημόσια περιουσία” η περιουσία της «Αττικό Μετρό Εταιρεία Λειτουργίας Α.Ε. (ΑΜΕΛ Α.Ε.)», η οποία συνιστά θυγατρική εταιρεία της «Αττικό Μετρό Α.Ε.» και έχει ήδη απορροφηθεί από την εταιρεία «Σταθερές Συγκοινωνίες Ανώνυμη Εταιρεία (ΣΤΑ.ΣΥ. Α.Ε.)». – Δεν πρέπει να γίνει κατηγορία για την πράξη της από κοινού και κατ’ εξακολούθησιν απιστίας στην υπηρεσία, εις βάρος νομικού προσώπου από τα αναφερόμενα στο άρ. 263α ΠΚ, με προξενηθείσα ζημία άνω των 150.000 ευρώ, κατά των κατηγορουμένων, προέδρου και μελών του διοικητικού συμβουλίου της ΑΜΕΛ Α.Ε., αφού δεν επήλθε περιουσιακή ζημία στο Ελληνικό Δημόσιο από την καταβολή αποδοχών στους φερόμενους ως παρανόμως προσληφθέντες στην εν λόγω ανώνυμη εταιρεία, κατά τα έτη 2008-2009, εργαζομένους, δεδομένου ότι η καταβολή αυτή αντισταθμίστηκε από ισάξια αντιπαροχή, την οποία κανονικά και πραγματικά προσέφεραν οι εργαζόμενοι, δηλαδή την εργασία τους, που έχει συγκεκριμένη μισθολογική αξία, επιπλέον δε δεν συντρέχει ούτε ο απαιτούμενος άμεσος δόλος των κατηγορουμένων, καθώς, κατά το χρονικό διάστημα που διενεργήθηκαν οι επίμαχες προσλήψεις προσωπικού, δεν υπήρχε εσωτερικός κανονισμός, όπου θα προσδιορίζονταν με σαφήνεια οι ανάγκες της εταιρείας σε ανθρώπινο δυναμικό, με αποτέλεσμα οι προσλήψεις να γίνουν βάσει υποκειμενικών κριτηρίων, όσον αφορά τον αριθμό των αναγκαίων για κάθε τομέα υπαλλήλων.
