Στην παρούσα μελέτη ο συγγραφέας επιχειρεί να τεκμηριώσει την θέση ότι ευθύνεται για εκβίαση και όχι για απάτη ο δράστης της λεγόμενης “απατηλής προειδοποίησης”, δηλ. όποιος, εμφανιζόμενος ενώπιον του παθόντος ως “υποκριτικά καλός Σαμαρείτης”, ζητά χρήματα, προκειμένου να μεσολαβήσει για την εξουδετέρωση ενός κακού που απορρέει από το οργανωτικό πεδίο ενός τρίτου προσώπου.

Η ως άνω μελέτη δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2013, 721. Βλ. και ΑΠ 378/2013  ΠοινΧρ 2013, 729, με παρατηρήσεις Κ. Βαθιώτη.