Κακουργηματική υπεξαίρεση. Ιδιοποίηση από χρηματιστή χρημάτων που είχαν δοθεί για επένδυση στο ΧΑΑ: Έννοια “εσφαλμένης ερμηνείας” και “εσφαλμένης εφαρμογής” ουσιαστικής ποινικής διατάξεως· πότε υπάρχει “εκ πλαγίου παραβίαση”. – Στοιχεία υπεξαίρεσης· χρόνος τελέσεως του αδικήματος. – Πότε η υπεξαίρεση καθίσταται κακουργηματική. – Έννοια “διαχειριστή ξένης περιουσίας” κατ’ άρ. 375 παρ. 2 ΠΚ· πότε ο “εντολοδόχος” είναι και “διαχειριστής”. – Δεν τελεί υπεξαίρεση αλλά αθέτηση αστικής υποχρέωσης ο δανειολήπτης που αρνείται να επιστρέψει όσα έλαβε ένεκα συναφθείσας συμβάσεως δανείου. – Ποιος ο σκοπός της κατ’ άρ. 873 ΑΚ αφηρημένης αναγνώρισης χρέους· προϋποθέσεις θεμελίωσής της. – Πότε η δήλωση βούλησης είναι “εικονική” υπό την έννοια του άρ 138 ΑΚ. – Έννοια και νομική φύση του “κατ’ εξακολούθησιν εγκλήματος”· πώς προσδιορίζεται η αξία του αντικειμένου της πράξης κατ’ άρ. 98 παρ. 2 ΠΚ. – Απορρίπτεται ως αβάσιμη η έφεση του κατηγορουμένου, χρηματιστή (λόγω εσφαλμένης ερμηνείας και εφαρμογής των άρ. 98 και 375 ΠΚ), κατά του βουλεύματος με το οποίο παραπέμφθηκε να δικασθεί για κατ’ εξακολούθησιν υπεξαίρεση αντικειμένου ιδιαιτέρως μεγάλης αξίας, άνω των 73.000 ευρώ, από εντολοδόχο-διαχειριστή ξένης περιουσίας, αφού αυτός, αν και φέρεται να έλαβε από την πρώτη εγκαλούσα το ποσό των 58.694 ευρώ και από την δεύτερη το ποσό των 61.628,74 ευρώ, με σκοπό να τα επενδύσει στο ΧΑΑ, αγοράζοντας μετοχές για λογαριασμό τους, και μάλιστα σε ελκυστική τιμή, προ της εισόδου των σχετικών εταιρειών στο Χρηματιστήριο, εντούτοις δεν επένδυσε τα εισπραχθέντα ούτε τα επέστρεψε στις εγκαλούσες, ως όφειλε, παρά μόνο το ποσό των 30.000 ευρώ στην πρώτη εξ αυτών, με τον τρόπο δε αυτό ιδιοποιήθηκε συνολικά το ποσό των 90.322.74 ευρώ, λαμβανομένου υπόψιν ότι η σχέση που τον συνέδεε με αμφότερες τις εγκαλούσες δεν ήταν αυτή του δανείου αλλά της εντολής, στο πλαίσιο της οποίας ο κατηγορούμενος ενεργούσε τόσο με την ιδιότητα του εντολοδόχου όσο και του διαχειριστή ξένης περιουσίας, ένεκα της διακριτικής ευχέρειας που είχε αφενός μεν ως προς επιλογή των εταιρειών, αφετέρου δε ως προς τον αριθμό των μετοχών, ενώ οι συμβάσεις που υπέγραψε με καθεμία εξ αυτών, όπου αναγνωριζόταν η χρηματική οφειλή του, δεν είχαν τον χαρακτήρα συμβάσεως δανείου, αλλά αφηρημένης αναγνώρισης χρέους.

Το ως άνω βούλευμα δημοσιέυθηκε σε ΠοινΧρ 2013, 135, με εισαγγελική πρόταση Γ. Σκιαδαρέση.