Εγκλήματα φοροδιαφυγής. Περί της αναδρομικής ισχύος της διατάξεως του άρ. 21 παρ. 2 του Ν. 2523/1997, ως έχει μετά την αντικατάστασή της με τον Ν. 3943/2011: Ποιες τροποποιήσεις επήλθαν στο κείμενο του άρ. 21 παρ. 2 του Ν. 2523/1997 με τους Ν. 2753/1999, 3220/2004 και 3888/2010, ως προς τις προϋποθέσεις υποβολής μηνυτήριας αναφοράς επί του κατ’ άρ. 19 του Ν. 2523/1997 αδικήματος της εκδόσεως ή αποδοχής εικονικών φορολογικών στοιχείων. – Τι ισχύει επί των κακουργηματικών πράξεων φοροδιαφυγής μετά τον Ν. 3943/2011. – Ανάγονται στο ουσιαστικό ποινικό δίκαιο, και ως εκ τούτου εφαρμόζεται επ’ αυτών η διάταξη του άρ. 2 ΠΚ, οι τροποποιήσεις των άρ. 17, 18 και 19 του Ν. 2523/1997, ενώ, αντιθέτως, οι διαδοχικές τροποποιήσεις του άρ. 21 του ιδίου νόμου ανήκουν στο δικονομικό δίκαιο, είναι δε κατ’ αρχήν επιτρεπτό να εφαρμοσθούν αυτές αναδρομικά. – Σύμφωνα με την κρατούσα στην θεωρία και την νομολογία άποψη, είναι δυνατή η αναδρομική ισχύς των δικονομικών κανόνων, εφόσον δεν θίγονται δι’ αυτών ουσιώδη συμφέροντα του κατηγορουμένου. – Οι διατάξεις με τις οποίες κατέστη ευχερέστερη η άσκηση ποινικής δίωξης επί φοροδιαφυγής (άρ. 40 παρ. 2 του Ν. 3220/2004, άρ. 16 παρ. 3 του Ν. 3888/2010 και άρ. 3 παρ. 2 εδ. θ΄ του Ν. 3943/2011) είναι δυσμενέστερες για τον κατηγορούμενο, αφού ως προϋπόθεση για την υποβολή μηνυτήριας αναφοράς (ακολούθως δε και για την άσκηση ποινικής δίωξης) δεν τίθεται πλέον η οριστικοποίηση της φορολογικής εγγραφής, είτε με την έκδοση τελεσίδικης απόφασης του διοικητικού δικαστηρίου είτε με την πάροδο άπρακτης της προθεσμίας για την άσκηση της προσφυγής· συνέπειες της ως άνω διαπίστωσης, αναφορικά με την υποχρέωση των αρμοδίων υπηρεσιών του Υπουργείου Οικονομικών προς υποβολήν μηνυτήριων αναφορών. – Εφαρμόζεται αναδρομικά, ως ευμενέστερη για τον κατηγορούμενο, η διάταξη του τελευταίου εδαφίου της παραγράφου 2 του άρθρου 21 του Ν. 2523/1997, προστεθείσα με το άρ. 3 παρ. 2 εδ. θ΄ του Ν. 3943/2011, με την οποία ορίζεται ότι δεν επιτρέπεται η άσκηση ποινικής δίωξης, εάν εκείνος κατά του οποίου αυτή πρόκειται να ασκηθεί αποδεικνύει ότι έχει έναντι του Δημοσίου ή των ΟΤΑ απαίτηση βέβαιη και εκκαθαρισμένη, ποσού ίσου ή μεγαλύτερου από το οφειλόμενο.

Η ως άνω Γνωμοδότηση δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2013, 155.