Νομική φύση της εκθέσεως. – Το αδίκημα της εκθέσεως δύναται να τελεσθεί είτε με την έκθεση άλλου, ώστε να “καταστεί αβοήθητος” (έκθεση υπό στενή έννοια), είτε με την “άφεση αβοήθητου” προσώπου ευρισκόμενου υπό την προστασία του δράστη· έννοια των ως άνω όρων. – Στοιχεία της πρώτης μορφής εκθέσεως. – Έννοια “αιτιώδους συνδέσμου” μεταξύ της ενέργειας ή παραλείψεως του δράστη και του επελθόντος αποτελέσματος υπό αμφοτέρους τους τρόπους τελέσεως της έκθεσης. – Πότε στοιχειοθετείται το αδίκημα της έκθεσης κατ’ έμμεση αυτουργία, στην περίπτωση που το θύμα περιήλθε αυτοβούλως στην επικίνδυνη θέση. – Αθωώνεται για το αδίκημα της θανατηφόρας εκθέσεως ο κατηγορούμενος-πλοίαρχος, αφού, καίτοι αυτός παρακάλεσε τον παθόντα-μηχανοδηγό να βοηθήσει το πλοίο, το οποίο, εξαιτίας των εξαιρετικά δυσμενών καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν στο λιμένα τον Ψαρών, κινδύνευε να παρασυρθεί από τα κύματα που το χτυπούσαν, δεν συνάγεται από κανένα στοιχείο ότι επιπροσθέτως απείλησε φορτικώς και επανειλημμένως τον παθόντα με απόλυσή του, προκειμένου να τον εξαναγκάσει να προβεί από την προβλήτα του λιμένος στην πρόσδεση του τελευταίου εναπομείναντος από την κακοκαιρία κάβου, αλλά, όπως προκύπτει, το θύμα προέβη ιδία βουλήσει στην ενέργειά του, εμφορούμενο από την αίσθηση του καθήκοντος να βοηθήσει το πλοίο και τους συναδέλφους του που επέβαιναν σε αυτό.

Η ως άνω απόφαση δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2012, 684.