Ποιος είναι ο σκοπός της κυρωθείσας από την Ελλάδα Συμβάσεως του Στρασβούργου για την μεταφορά των καταδίκων, με τις διατάξεις της οποίας προβλέπεται, υπό προϋποθέσεις, η δυνατότητα μεταφοράς ενός προσώπου από το έδαφος της χώρας όπου καταδικάσθηκε στο έδαφος άλλης χώρας, προκειμένου να εκτίσει την ποινή του. – Η εκκρεμοδικία συνιστά αρνητική δικονομική προϋπόθεση, αν και μη οριζόμενη ρητώς σε κάποια δικονομική διάταξη, με την οποία εμποδίζεται η άσκηση νέας ποινικής δίωξης κατά του ιδίου προσώπου για την ίδια πράξη, χάριν αποφυγής του ενδεχομένου εκδόσεως αντιφατικών αποφάσεων, αλλά και διαφυλάξεως της αρχής “non bis in idem”· περιεχόμενο της εν λόγω αρχής. – Πότε υπάρχει “ταυτότητα πράξεως”. – Η κατά τα ανωτέρω απαγόρευση της νέας ποινικής δίωξης του ιδίου προσώπου ισχύει στο πλαίσιο του εσωτερικού δικαίου και αφορά μόνο αποφάσεις ημεδαπών ποινικών δικαστηρίων, ως εκ τούτου δε είναι επιτρεπτή η άσκηση ποινικής δίωξης στην ημεδαπή παρά την ύπαρξη απόφασης αλλοδαπού ποινικού δικαστηρίου, εκτός αν ο νομοθέτης θέσπισε περισσότερο ή λιγότερο εκτεταμένη αναγνώριση των αλλοδαπών ποινικών αποφάσεων, όπως στις περιπτώσεις των άρ. 8 και 9 ΠΚ. – Η διάταξη του άρ. 14 παρ. 7 του ΔΣΑΠΔ, διά της οποίας προβλέπεται ότι κανένας δεν δικάζεται ούτε τιμωρείται για αδίκημα για το οποίο έχει ήδη απαλλαγεί ή καταδικασθεί με οριστική απόφαση, αναφέρεται προδήλως σε απόφαση εκδοθείσα από τα δικαστήρια του ίδιου κράτους, και επομένως δεν παράγεται δυνάμει αυτής δεδικασμένο από αποφάσεις αλλοδαπών ποινικών δικαστηρίων. – Απαγόρευση δίωξης από ένα συμβαλλόμενο κράτος προσώπου ήδη καταδικασθέντος από άλλο συμβαλλόμενο κράτος, επί τη βάσει των ίδιων πραγματικών περιστατικών, καθιερώνεται στην διάταξη του άρ. 54 της Σύμβασης για την εφαρμογή της συμφωνίας Schengen, ως προς την οποία όμως η Ελλάδα έχει επιφυλαχθεί, κατ’ άρ. 55 της Συμβάσεως, όσον αφορά, μεταξύ άλλων, το αδίκημα της παράνομης διακίνησης ναρκωτικών και ψυχοτρόπων ουσιών. – Η προαναφερθείσα επιφύλαξη της χώρας μας, αλλά και κάθε άλλη διατυπωθείσα κατ’ άρ. 55 της Συμβάσεως επιφύλαξη κράτους-μέλους, έπαυσε να ισχύει, αφού η αρχή “ne bis in idem” έχει αποκτήσει πλέον διακρατική ισχύ στον χώρο της Ε.Ε., ήτοι μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λισσαβόνας και την εντεύθεν τροποποίηση της συμβάσεως της Ε.Ε., διά της αναγνωρίσεως του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. ως ισόκυρου με τις Συνθήκες, στο άρ. 50 του οποίου η εν λόγω αρχή ανάγεται σε θεμελιώδες δικαίωμα χωρίς την παράλληλη πρόβλεψη δυνητικών εξαιρέσεων, αντίστοιχων με εκείνων του άρ. 55 της Συμβάσεως Schengen. – Προκειμένου να τηρείται ο σκοπός της διατάξεως του άρ. 54 της Σύμβασης Schengen είναι αναγκαία η αμοιβαία εμπιστοσύνη των συμβαλλομένων κρατών και η αποδοχή της εφαρμογής του ποινικού δικαίου που ισχύει σε καθένα εξ αυτών, έτσι ώστε να γίνεται σεβαστή εντός της Ε.Ε. μια δικαστική απόφαση. – Τα προαναφερθέντα σχετικά με την αρχή “ne bis in idem”, την δέσμευση περί του σεβασμού της οποίας οφείλει να εκδηλώνει η Πολιτεία διά των αρμόδιων δικαστικών αρχών της, ισχύουν και στο πλαίσιο της Συμβάσεως για την μεταφορά των καταδίκων.