Ο διευθύνων την συζήτηση υποχρεούται, μετά το πέρας της αποδεικτικής διαδικασίας, να δώσει τον λόγο αρχικώς στον εισαγγελέα, έπειτα στον πολιτικώς ενάγοντα και στον αστικώς υπεύθυνο, και τελευταία στον κατηγορούμενο, ακόμα και αν αυτό δεν ζητηθεί. – Η παράλειψη της ως άνω υποχρέωσης, αναφορικά με τον κατηγορούμενο, επάγεται την απόλυτη ακυρότητα του άρ. 171 αριθμ. 1 στοιχ. δ΄ ΚΠΔ. – Όταν ο κατηγορούμενος παρίσταται με δύο συνηγόρους και λάβει τον λόγο ο ένας εξ αυτών, δεν επέρχεται ακυρότητα εκ της μη αγορεύσεως και του ετέρου συνηγόρου, εκτός εάν ο τελευταίος ζήτησε τον λόγο από τον πρόεδρο ή (σε περίπτωση άρνησης αυτού) από το δικαστήριο, και δεν του δόθηκε, οπότε στην περίπτωση αυτή δύναται να δημιουργηθεί σχετική ακυρότητα. – Απορρίπτονται οι ασκηθέντες από τους δύο κατηγορουμένους και ταυτόσημοι λόγοι αναιρέσεως περί απολύτου ακυρότητος της διαδικασίας, ένεκα της μη αγορεύσεως μετά το πέρας της αποδεικτικής διαδικασίας ενός εκ των δύο συνηγόρων υπερασπίσεώς τους, αφού ο μη αγορεύσας συνήγορος δεν ζήτησε τον λόγο από τον πρόεδρο του δικαστηρίου ή από το δικαστήριο, επιπλέον δε δεν προσδιορίζεται στις σχετικές αιτήσεις αναιρέσεως ποιος από τους δύο συνηγόρους δεν έλαβε τον λόγο, καθώς και ότι αυτός δεν καλύφθηκε πλήρως από την αγόρευση του συναδέλφου του.

Η ως άνω απόφαση δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2012, 12.