Εκείνος που υπέστη από την πράξη άμεση ζημία, για την αποκατάσταση της οποίας δικαιούται να ζητήσει αποζημίωση ή χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης ή ψυχικής οδύνης, νομιμοποιείται να παραστεί κατά του υπαιτίου ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου ως πολιτικώς ενάγων και να ασκήσει τις αξιώσεις του. – Το επιτρεπτό της παράστασης του πολιτικώς ενάγοντος κρίνεται από το περιεχόμενο της απαίτησης που περιέχει η δήλωσή του και από το κατηγορητήριο, η δε ουσιαστική βασιμότητα της αξίωσης από την αποδεικτική διαδικασία. – Κατά το δίκαιο της πολιτείας στην οποία τελέσθηκε το αδίκημα κρίνονται, μεταξύ άλλων, το πρόσωπο του δικαιούχου και του υποχρέου προς αποζημίωση από το αδίκημα, καθώς και η έκταση της οφειλόμενης αποζημίωσης, κατ’ εφαρμογήν του άρ. 26 ΑΚ. – Απορρίπτεται ο περί απολύτου ακυρότητος λόγος αναιρέσεως των κατηγορουμένων, αφού νομίμως δήλωσε παράσταση πολιτικής αγωγής κατά την έναρξη της αποδεικτικής διαδικασίας η μητέρα της θανούσης, Αγγλίδα υπήκοος, με αίτημα την επιδίκαση σε αυτήν χρηματικής ικανοποίησης λόγω ψυχικής οδύνης για τον θάνατο της θυγατέρας της. – Στοιχεία ανθρωποκτονίας εξ αμελείας. – Η παράλειψη ως έννοια ενυπάρχει σε κάθε είδος αμελείας, εφόσον το ένα σκέλος της ποινικής ευθύνης συνίσταται στην στην μη καταβολή της προσήκουσας προσοχής, δηλαδή σε παράλειψη. – Όταν η αμέλεια συνίσταται σε σύνολο συμπεριφοράς που προηγήθηκε του αποτελέσματος, για την θεμελίωση του αδικήματος ως τελουμένου διά παραλείψεως απαιτείται και η συνδρομή των όρων του άρ. 15 ΠΚ. – Περιεχόμενο και πηγές ιδιαίτερης νομικής υποχρέωσης. – Η ιδιαίτερη νομική υποχρέωση πρέπει να αναφέρεται και να αιτιολογείται ειδικώς στην απόφαση και, στην περίπτωση που εκπηγάζει από ειδική, επιτακτικού χαρακτήρα, ουσιαστική διάταξη, είναι αναγκαίο να προσδιορίζεται και η τελευταία. – Η ύπαρξη της ιδιαίτερης νομικής υποχρέωσης προς ενέργεια για την αποτροπή του αξιοποίνου αποτελέσματος κρίνεται με βάση τις κείμενες διατάξεις κατά τον χρόνο που έλαβε χώρα η αξιόποινη συμπεριφορά, χωρίς να ασκεί έννομη επιρροή τυχόν μεταγενέστερη νομοθετική μεταβολή ως προς την ύπαρξη της επίμαχης υποχρέωσης. – Ορθώς και αιτιολογημένως καταδικάσθηκαν για ανθρωποκτονία εξ αμελείας οι κατηγορούμενοι, εκ των οποίων, ο μεν πρώτος (διευθυντής ξενοδοχείου, στους πελάτες του οποίου παρέχονταν δωρεάν θαλάσσια μέσα αναψυχής) και ο τρίτος (υπεύθυνος εκπαιδευτής παραλίας του ξενοδοχείου και αναπληρωτής της δεύτερης κατηγορουμένης, διευθύντριας θαλασσίων σπορ, που ήταν απούσα κατά την ημέρα του συμβάντος), διέθεσαν ιστιοπλοϊκή λέμβο σε τρεις ανήλικες, χωρίς να μεριμνήσουν ο πρώτος διά των αρμοδίων υπαλλήλων του και ο τρίτος εξ ιδίων για την επιβίβαση ενηλίκου ατόμου επί της λέμβου και για την σωστή ενημέρωση των ανηλίκων, ιδίως της ενδεκαετούς παθούσας, ως προς την ασφαλή χρήση (σύνδεση και αποσύνδεση) της ατομικής τους ζώνης, με την οποία είχαν προσδεθεί, καθώς και για την παροχή προς αυτές των απαραίτητων οδηγιών, ιδίως ως προς την αποσύνδεση (απαγκίστρωση) σε περίπτωση κινδύνου, και επιπλέον χωρίς να επιληφθούν για την ανελλιπή και εκ του σύνεγγυς παρακολούθηση της λέμβου των ανηλίκων, ώστε να είναι σε θέση να επέμβουν, διά των σωστικών λέμβων, σε περίπτωση κινδύνου, με αποτέλεσμα, κατά την ανατροπή του σκάφους στην θάλασσα ένεκα ισχυρών ανέμων, αφενός μεν η ενδεκαετής παθούσα να μην κατορθώσει να αποσυνδεθεί από την ατομική της ζώνη, αλλά να εγκλωβισθεί κάτω από το σκάφος, αφετέρου δε να μην προφθάσουν τα προστρέξαντα ναυαγοσωστικά, λόγω της απόστασης, να απεγκλωβίσουν εγκαίρως την ανήλικη, αφού α) στην προσβαλλόμενη απόφαση αναφέρεται ότι η ιδιαίτερη νομική υποχρέωση των κατηγορουμένων προς ενέργεια για την αποτροπή του επελθόντος εγκληματικού αποτελέσματος ερείδεται στις ουσιαστικές διατάξεις του Γενικού Κανονισμού Λιμένος, όπως ίσχυαν κατά τον χρόνο που επήλθε το θανατηφόρο αποτέλεσμα, και β) δεν εμφιλοχώρησε ασάφεια ή αντίφαση στις αιτιολογίες της απόφασης διά της παραδοχής ότι μετά την παρέλευση είκοσι δευτερολέπτων από την ανατροπή του σκάφους, κατέφθασε στο σημείο το ναυαγοσωστικό που ευρίσκετο σε απόσταση 300 περίπου μέτρων, αλλά ήδη είχε επέλθει ο πνιγμός της θανούσας.

Η ως άνω απόφαση δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2011, 443.