Ευθύνη εκπροσώπων νομικών προσώπων για παραβάσεις του Ν. 1650/1986 περί προστασίας του περιβάλλοντος που προκαλούνται από την δραστηριότητα αυτών. – Σκοπός του ως άνω νόμου. – Έννοια “περιβάλλοντος”, “ρύπανσης” και “υποβάθμισης” αυτού. – Στην διάταξη του άρ. 32 του Ν. 1650/1986 προβλέπεται μεν η έκδοση υπουργικών και νομαρχιακών αποφάσεων προς εφαρμογήν των διατάξεων του Ν. 1650/1986, μέχρι όμως να υλοποιηθεί αυτή εξακολουθούν να ισχύουν οι ήδη υπάρχουσες διατάξεις, έστω και αν εκδόθηκαν πριν από την ισχύ του νόμου, εφόσον ρητώς προβλέπεται ότι η κατάργηση αυτών των κανονιστικών διατάξεων επέρχεται από την έναρξη ισχύος των νέων. – Ορθώς και αιτιολογημένως καταδικάσθηκε για κατ’ εξακολούθησιν ρύπανση του περιβάλλοντος από πρόθεση ο κατηγορούμενος, ο οποίος, από κοινού με τον συγκατηγορούμενό του (αμφότεροι μέλη και διαχειριστές Ο.Ε. που λειτουργούσε εργοστάσιο επεξεργασίας φρούτων), δεν συμμορφώθηκε με την υποχρέωση που είχε εκ του νόμου να προβεί σε βιολογική επεξεργασία των υγρών αποβλήτων που προέρχονταν από το εν λόγω εργοστάσιο, με αποτέλεσμα την δημιουργία παθογόνων μικροοργανισμών στον ποταμό στον οποίο αυτά εκβάλλονταν, γεγονός που κατέστησε τον τελευταίο ακατάλληλο για τις επιθυμητές χρήσεις του. – Η ανωτέρω καταδίκη είναι ορθή και αιτιολογημένη, αφού αναφέρονται όλα τα στοιχεία από τα οποία προκύπτει η στοιχειοθέτηση της πράξεως, μνημονεύεται δε, μεταξύ άλλων, η νομαρχιακή απόφαση με την οποία καθορίζονται τα επιτρεπτά όρια συγκεκριμένων παραγόντων, ενδεικτικών της ρύπανσης του νερού, η οποία, καίτοι εκδόθηκε πριν από την ισχύ του Ν. 1650/1986, εξακολουθεί να εφαρμόζεται, ελλείψει νεώτερης κανονιστικής διατάξεως που να ορίζει διαφορετικά ποσοστά. – Το κλητήριο θέσπισμα πρέπει, επί ποινή σχετικής ακυρότητος, να περιέχει, μεταξύ άλλων, ακριβή καθορισμό της αποδιδόμενης στον κατηγορούμενο πράξης και του άρθρου του ποινικού νόμου στο οποίο αυτή προβλέπεται· έννοια “άρθρου του ποινικού νόμου”. – Η ως άνω ακυρότητα δεν καλύπτεται εφόσον ο κατηγορούμενος δεν εμφανισθεί στο ακροατήριο, σε τέτοια δε περίπτωση είναι δυνατόν να προταθεί και στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, μόνο όμως ως λόγος εφέσεως. – Απορρίπτεται ο περί σχετικής ακυρότητος λόγος αναιρέσεως του κατηγορουμένου, ένεκα της απορρίψεως του αυτοτελούς ισχυρισμού του περί ακυρότητος του κλητηρίου θεσπίσματος, συνιστάμενη στην μη αναφορά σε αυτό της αποφάσεως στην οποία καθορίζονται τα ανώτατα όρια ρύπανσης, δεδομένου ότι η ισχύουσα απόφαση εκδόθηκε πριν από τον Ν. 1650/1986, αφού η εν λόγω ακυρότητα, ως μη προταθείσα με το εφετήριο αλλά το πρώτον στο ακροατήριο του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου, καλύφθηκε, τοσούτω δε μάλλον εφόσον ο σχετικός ισχυρισμός είναι μη νόμιμος, καθόσον η επίμαχη νομαρχιακή απόφαση εξακολουθεί, κατά τα προαναφερθέντα, να εφαρμόζεται και μετά την έναρξη ισχύος του Ν. 1650/1986.

Η ως άνω απόφαση δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2011, 50, με παρατηρήσεις Ι. Μοροζίνη.