Στοιχεία ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως. – Έννοια αποδοχής του εγκληματικού αποτελέσματος. – Πότε υπάρχει αιτιολογία στο παραπεμπτικό βούλευμα. – Όταν πρόκειται για ενδεχόμενο και όχι για απλό δόλο, η αιτιολογία πρέπει να εκτείνεται και στον δόλο και να αιτιολογείται ιδιαίτερα τόσο το στοιχείο της προβλέψεως του εγκληματικού αποτελέσματος, όσο και το στοιχείο της αποδοχής του, χωρίς από τον βαθμό της πιθανότητας με την οποία προβλέφθηκε το εγκληματικό αποτέλεσμα να τεκμαίρεται η αποδοχή του ή να καθίσταται περιττή η απόδειξη της τελευταίας. – Για την πληρότητα της αιτιολογίας αρκεί ο κατ’ είδος προσδιορισμός των αποδεικτικών μέσων, παραδεκτώς δε αλληλοσυμπληρώνεται το αιτιολογικό από το διατακτικό. – Ορθώς και αιτιολογημένως παραπέμφθηκε για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως ο κατηγορούμενος ο οποίος, ως επιβλέπων μηχανικός κατά την ανέγερση βιοτεχνικού κτιρίου, μολονότι διαπίστωσε την ύπαρξη αποκλίσεων από την αρχική και την μεταγενέστερη οικοδομική (αρχιτεκτονική και στατική) μελέτη, αναφορικά με μεγάλο τμήμα του υπογείου του κτιρίου και με όλες σχεδόν τις τοιχοδομές του, δεν προέβη στις απαραίτητες βελτιώσεις κατασκευής του κτιρίου, σύμφωνα με τους κανόνες της τέχνης και της επιστήμης, την τήρηση των προδιαγραφών ασφαλείας και την άρση των τυχόν επικίνδυνων κατασκευών, αλλά αποδέχθηκε την κατασκευή ενός ελαττωματικού και επικίνδυνου σε περίπτωση σεισμού έργου για την ζωή και την υγεία ανθρώπων, με αποτέλεσμα κατά τον σεισμό της 7.9.1999 να καταρρεύσει τμήμα της εξωτερικής τοιχοποιίας του κτιρίου και να τραυματισθεί θανάσιμα ο παθών εργαζόμενος, όλο δε το κτίριο να χαρακτηρισθεί ακατάλληλο προς χρήση, δεδομένου ότι α) ο αντισεισμικός αρμός μεταξύ των δύο τμημάτων του κτιρίου ήταν τελείως (εκ κατασκευής) ανεπαρκής και είχε εύρος μικρότερο των 50 mm αντί των 110 mm κατά την άδεια, β) το υπόγειο κατά τα 2/3 περίπου του μήκους του δεν ήταν υπόγειο, αλλά ισόγειο και δεν είχε περιμετρικά τοιχία από οπλισμένο σκυρόδεμα, αλλά από οπτοπλινθοδομές, το δε ύψος του ήταν 3 μ. και όχι 4,50 μ., κατά την μετ’ αναθεώρηση βελτίωση της μελέτης, αφού ο αναιρεσείων κατά τον κρίσιμο χρόνο των πράξεων και παραλείψεών του δεν απώθησε από την συνείδησή του την παράσταση του εκ των ενεργειών του προβλεφθέντος, ως δυνατόν να επέλθει, εγκληματικού αποτελέσματος της ανθρωποκτονίας του παθόντος που τυχαίως είναι ο συγκεκριμένος, αλλά το επιδοκίμασε.
Η ως άνω απόφαση δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2009, 882 με παρατηρήσεις Κ. Βαθιώτη.