Ο μυστικός και προληπτικός χαρακτήρας των ειδικών ανακριτικών πράξεων και η δελεαστική αποτελεσματικότητά τους για την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος καθιστούν το ρυθμιστικό πεδίο τους έναν χώρο έντασης ανάμεσα στην πρόληψη και την καταστολή των εγκλημάτων και την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων. Στην κατεύθυνση της αναζήτησης δικαιοκρατικών εγγυήσεων κομβικό ρόλο διαδραματίζει η ανάδειξη της διακρίνουσας εποπτείας του εισαγγελέα επί των ενεργειών της αστυνομίας και η διασφάλιση της χρηστής διαχείρισης του αποδεικτικού υλικού αποκλειστικά μέσα από τη νόμιμη δικονομική οδό. Ως αντίβαρο στην τάση γενίκευσης της διενέργειας ειδικών ανακριτικών πράξεων προτείνεται ο δικαστικός έλεγχος της νομιμότητας της αξιοποίησης του αποδεικτικού υλικού που αποκτάται από τη διενέργειά τους. Στην τάση να παρακάμπτονται με ειδικές ρυθμίσεις οι εγγυήσεις του εκτελεστικού του Συντάγματος άρθρου 253Α ΚΠΔ, αντιτάσσεται η υποχρέωση του δικαστή για σύμφωνη με το Σύνταγμα και την αρχή της δίκαιης δίκης ερμηνεία των σχετικών διατάξεων. Εκτός από την ανάγκη καθιέρωσης ελεγκτικών μηχανισμών στη διαχείριση των τεχνικών αποδεικτικών μέσων, κρίνεται επιβεβλημένη η αυστηρή οριοθέτηση της δυνατότητας λήψης και αξιοποίησης προσωπικών αποδεικτικών μέσων που πηγάζουν από ειδικές ανακριτικές πράξεις, στην κατεύθυνση της αποφυγής της διοχέτευσης γνώσης από ανέλεγκτες μυστικές ανακριτικές πράξεις στην ποινική δίκη.