Χρέη προς το Δημόσιο (άρ. 25 παρ. 1 Ν. 1882/1990). Εσφαλμένη αθώωση του κατηγορουμένου: Στοιχεία του αδικήματος μετά την θέση σε ισχύ του Ν. 3220/2004. – Η συνδρομή του δόλου, εφόσον δεν απαιτείται στον νόμο άμεσος δόλος ή ορισμένος περαιτέρω σκοπός, δεν είναι αναγκαίο να αιτιολογείται ιδιαιτέρως, αφού αυτός ενυπάρχει στην θέληση παραγωγής των πραγματικών περιστατικών της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος. – Η αδυναμία καταβολής του χρέους για λόγους αντικειμενικούς δεν αποτελεί στοιχείο της αντικειμενικής υπόστασης του αδικήματος του άρ. 25 παρ. 1 του Ν. 1882/1990, αλλά στοιχείο αναιρετικό της υποκειμενικής υπόστασής του, μόνον εφόσον ο δράστης έχει κηρυχθεί σε κατάσταση πτώχευσης ή η επιχείρησή του έχει τεθεί υπό εκκαθάρισιν, διότι στις περιπτώσεις αυτές υφίσταται ιδιότυπη σύγκρουση καθηκόντων, κυρίως ενόψει του γεγονότος ότι η καταβολή μετά την παύση των πληρωμών συνιστά υπό όρους πτωχευτικό αδίκημα. – Πότε υπάρχει εσφαλμένη ερμηνεία και πότε εσφαλμένη (ευθεία και εκ πλαγίου) εφαρμογή ουσιαστικής ποινικής διατάξεως. – Αναιρείται η προσβαλλόμενη αθωωτική απόφαση για το αδίκημα της μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο ύψους άνω των 150.000 ευρώ, διότι το δικαστήριο της ουσίας, με το να στηρίξει την αθωωτική του κρίση στην μη πλήρωση της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος του άρ. 25 παρ. 1 του Ν. 1882/1990, ενόψει της αποδειχθείσας αντικειμενικής αδυναμίας του κατηγορουμένου προς καταβολή του χρέους, εσφαλμένως ενέταξε την αδυναμία αυτή στα στοιχεία της αντικειμενικής υπόστασης του αδικήματος, η δε επικουρική αιτιολογία περί μη αποδείξεως του δόλου του κατηγορουμένου επάγεται έλλειψη νομίμου βάσεως, καθόσον προκαλείται ασάφεια και αντίφαση ως προς το αν η αθωωτική κρίση βασίστηκε εν τέλει σε έλλειψη στοιχείου της αντικειμενικής ή της υποκειμενικής υπόστασης του εν λόγω αδικήματος.