Η μελέτη έχει ως αφετηρία δικαστική απόφαση με την οποία εφαρμόσθηκε το άρθρο 160 § 2β΄ του Εθνικού Τελωνειακού Κώδικα και με την οποία το δικαστήριο αθώωσε μεν τους κατηγορουμένους για παράνομη εισαγωγή κάποιων εμπορευμάτων χωρίς να πληρωθούν οι προσήκοντες δασμοί κ.λπ., πλην όμως έκρινε ότι έπρεπε να επιβληθεί σε βάρος τους χρηματική ποινή ίση με την αξία των εμπορευμάτων. Η απόφαση αυτή και, επ’ ευκαιρία αυτής, η νομική ορθότητα της σχετικής νομοθεσίας, αλλά και η αντιμετώπιση του θέματος από την νομολογία του Ακυρωτικού μας, υποβάλλονται σε προσεκτικό έλεγχο που αναδεικνύει σωρεία σφαλμάτων: Στον αθώο δεν επιβάλλεται ποινή, επομένως ούτε η αναπληρωματική της δήμευσης χρηματική ποινή. Η δήμευση ως ποινή δεν αποζημιώνει το κράτος, αλλά πλήττει τον δράστη σε έκφραση ιδιαίτερης αποδοκιμασίας του. Ο ήδη αθωωθείς είναι αδιανόητο να υποχρεούται σε απόδειξη του ότι δεν είναι ένοχος προκειμένου να αποφύγει την δήμευση κ.ο.κ. Κατά την άποψη της μελέτης, οι λαθεμένες νομολογιακές παραδοχές επί του θέματος και η πλημμελής διάταξη του άρθρου 160 § 3 του Εθνικού Τελωνειακού Κώδικα που τις στηρίζει, οφείλονται σε μια τάση χειραφέτησης της δήμευσης από την καταδίκη. Η τάση αυτή για «μη βασιζόμενη σε καταδίκη δήμευση» (Non-Conviction Based Confiscation) συν τω χρόνω ισχυροποιείται, έχει δε βρει έκφραση και σε διεθνή συμβατικά κείμενα, προκειμένου να επιτευχθεί η σε κάθε περίπτωση καταπολέμηση και εξουδετέρωση του αδικαιολόγητου (παράνομου) πλουτισμού (illicit enrichment).