H διαπραγματευτική ποινική δίκη, η οποία χαρακτηρίζεται από την ανταλλαγή της ομολογίας του κατηγορουμένου με την επιβολή μειωμένης ποινής (Plea Bargaining), φαίνεται ότι ευρίσκεται προ των πυλών της έννομης τάξης μας. Η τυχόν εισαγωγή του νέου θεσμού, πέραν του ότι θα επηρεάσει τη δικαιοδοτική λειτουργία των ποινικών δικαστηρίων, θα μεταβάλει ριζικά και το παραδοσιακό υπερασπιστικό πρότυπο, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί κατά τη μακραίωνη διαδρομή της κλασσικής κατ’ αντιδικίαν ποινικής δίκης, αφού στη νέα διαπραγματευτική ποινική δίκη ο συνήγορος πλέον δεν αντιπαρατίθεται, αλλά συνδιαλέγεται με τις δικαστικές αρχές. Η μελέτη πραγματεύεται τα διλήμματα και τα νέα καθήκοντα που δημιουργούνται κατά τη μετάβαση από την παραδοσιακή συγκρουσιακή στη σύγχρονη συναινετική υπεράσπιση και επισημαίνει ότι ο διαπραγματευτής συνήγορος δεν απαλλάσσεται από την υποχρέωση να εξετάσει επιμελώς την υπόθεση υπό όλες τις πραγματικές και νομικές όψεις της, οφείλει δε συγχρόνως να προφυλάσσει τους εντολείς του από αναληθείς ομολογίες. Το καταληκτικό συμπέρασμα είναι ότι ακόμη και στο συναινετικό περιβάλλον της διαπραγματευτικής ποινικής δίκης, ο συνήγορος υπερασπίσεως πρέπει να διατηρεί σε εγρήγορση τη συγκρουσιακή του ικανότητα.