Χρέη προς το Δημόσιο (άρ. 25 παρ. 1 του Ν. 1882/1990). Αθώωση κατηγορουμένου για μη εμπρόθεσμη καταβολή χρεών τελεσθείσα υπό το καθεστώς ισχύος του Ν. 3220/2004: Στοιχεία του αδικήματος μετά την θέση σε εφαρμογή του Ν. 3220/2004. – Ο Γενικός Διευθυντής αστικής εταιρίας μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα (η οποία δεν ασκεί επιχείρηση) που δεν καταβάλλει βεβαιωμένο χρέος προς το Δημόσιο δεν τελεί το έγκλημα του άρ. 25 παρ. 1 Ν. 1882/1990, επειδή το αξιόποινο αναφέρεται, κατά συσταλτική ερμηνεία της παρ. 2 του εν λόγω άρθρου, μόνο σε συλλογικές οντότητες που ασκούν επιχείρηση. – Η αμφισβήτηση του χρέους από τον υπόχρεο, όπως και ο ισχυρισμός του ότι αυτό έχει παραγραφεί, δεν ασκεί επιρροή, δεδομένου ότι ο υπόχρεος οφειλέτης του Δημοσίου οφείλει να ασκήσει τα νόμιμα μέσα, δηλαδή την προβλεπόμενη από το άρ. 73 ΚΕΔΕ (ν.δ. 356/1974) ανακοπή, για να εξαλειφθεί το χρέος, ενώ, αν αυτό δεν συμβεί, το χρέος θεωρείται υποστατό και ενεργό, η δε μη καταβολή του συνεπάγεται τις κυρώσεις του νόμου. – Η μη καταβολή βεβαιωμένων οφειλών δυνάμει δικαστικών αποφάσεων με τις οποίες έγιναν δεκτές οι αιτήσεις του οφειλέτη για αναστολή εκτέλεσης παραμένει αξιόποινη, πλην όμως εν προκειμένω το αντικειμενικό γεγονός της ύπαρξης των δικαστικών αποφάσεων επί των αιτήσεων αυτών στέρησε από τον δράστη τον απαιτούμενο για την στοιχειοθέτηση του εγκλήματος δόλο. – Αθωώνεται για μη καταβολή χρεών προς το Δημόσιο ο κατηγορούμενος λόγω μη πλήρωσης της αντικειμενικής υποστάσεως του επίμαχου εγκλήματος, σε κάθε δε περίπτωση ελλείψει δόλου.