Στην μελέτη αντιμετωπίζεται μια σειρά προβλημάτων που συνδέονται με την εγκληματοποίηση της μη εμπρόθεσμης καταβολής χρεών προς το Δημόσιο, τα ν.π.δ.δ., τους οργανισμούς και τις επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Μετά από μια αποτύπωση της διαχρονικής εξέλιξης του αδικήματος και την συστηματική καταγραφή των περιπτώσεων κατά τις οποίες η υπερημερία του οφειλέτη ως προς την εκπλήρωση της παροχής του καθίσταται αξιόποινη στο σύστημα του ελληνικού ποινικού δικαίου, ο συγγραφέας εξετάζει το ζήτημα του προστατευόμενου με το άρθρο 25 του Ν. 1882/1990 εννόμου αγαθού. Στην μελέτη οριοθετείται το επίμαχο αδίκημα από τα εγκλήματα φοροδιαφυγής, ερευνάται δε το πρόβλημα της μεταξύ τους συρροής. Η άποψη που προκρίνεται είναι ότι τα συναφή αδικήματα συρρέουν φαινομενικά πραγματικά, εφόσον δε υπάρχει ταύτιση της βασικής οφειλής, ανεξαρτήτως προσαυξήσεων και λοιπών επιβαρύνσεων (που εμφανίζουν χαρακτήρα εξαρτημένο έναντι της κύριας οφειλής), η νεότερη κάθε φορά δίωξη θα πρέπει να κηρύσσεται απαράδεκτη. Ο συγγραφέας αναφέρεται, τέλος, στην προβληματική των λεγόμενων “δυαδικών” (ποινικών και διοικητικών) κυρώσεων για την αυτή παράβαση, μετά τις πρόσφατες νομολογιακές εξελίξεις σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.