Απαγόρευση χειροτέρευσης της θέσης του κατηγορουμένου (άρ. 470 ΚΠΔ). Επιβολή από το εφετείο “ενιαίας” ποινής αντί της “συνολικής”, επί συνεκδικάσεως εφέσεων κατά καταδικαστικών αποφάσεων για έκδοση ακάλυπτης επιταγής: Όταν ασκείται έφεση εναντίον όλων των κεφαλαίων της απόφασης, η υπόθεση διερευνάται εξ αρχής υπό τον περιορισμό της μη χειροτερεύσεως της θέσεως του κατηγορουμένου. – Δεν υφίσταται η ως άνω χειροτέρευση όταν το δευτεροβάθμιο δικαστήριο δέχεται ότι η πράξη τελέσθηκε κατ’ εξακολούθησιν και όχι κατά συρροή, εφόσον η επιβληθείσα ποινή είναι η ίδια ή μικρότερη από εκείνη που είχε επιβληθεί με την πρωτόδικη απόφαση. – Η επιβαλλόμενη κατ’ άρ. 98 παρ. 1 ΠΚ “ενιαία ποινή” πρέπει να βρίσκεται μέσα στο πλαίσιο ποινής του οικείου εγκλήματος και όχι του είδους της ποινής, ήτοι επί εκδόσεως ακάλυπτης επιταγής το μεν ανώτατο όριο της στερητικής της ελευθερίας ποινής να είναι τα πέντε χρόνια, το δε ανώτατο όριο της χρηματικής ποινής το ποσό των 15.000 ευρώ. – Ορθώς και άνευ υπερβάσεως εξουσίας, ένεκα χειροτερεύσεως της θέσεως του κατηγορουμένου, επεβλήθη από το εφετείο, επί συνεκδικάσεως εφέσεων κατά καταδικαστικών αποφάσεων για έκδοση ακάλυπτης επιταγής, κατόπιν επιτρεπτής μεταβολής της κατηγορίας σε κατ’ εξακολούθησιν τέλεση του εγκλήματος, ενιαία ποινή, κατώτερη αυτής που μπορούσε να επιβληθεί, κατ’ εφαρμογήν του άρ. 94 παρ. 1 ΠΚ.