Ποιος είναι ο σκοπός της επανάληψης της διαδικασίας και πώς η τελευταία σχετίζεται με τον θεσμό του δεδικασμένου. – Έννοια, προθεσμία, και προϋποθέσεις “επανάληψης της διαδικασίας”. – Έννοια “νέων γεγονότων ή αποδείξεων”. – Έννοια “βαρύτερου εγκλήματος”. – Για ποιον λόγο ο μεταγενέστερος της αμετάκλητης καταδίκης επιεικέστερος ουσιαστικός ποινικός νόμος δεν αποτελεί “νέο γεγονός” κατά την ως άνω έννοια. – Αναφορικά με τις αμετακλήτως εκδικασθείσες υποθέσεις που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του ευμενέστερου νόμου, εφαρμογής τυγχάνουν οι μεταβατικές διατάξεις του τελευταίου, κι αν δεν προβλέπονται τέτοιες διατάξεις, δεν απομένει παρά η διοικητική οδός της χάριτος, όχι όμως και η ειδική διαδικασία της επαναλήψεως της διαδικασίας. – Για ποιον λόγο δεν μπορούν να αποτελέσουν λόγο επανάληψης της διαδικασίας γεγονότα τα οποία δεν ήσαν άγνωστα στους δικαστές που εξέδωσαν την καταδικαστική απόφαση. – Έννοια και συνέπειες της “εκκρεμοδικίας”. – Έννοια “ταυτότητας της πράξης”. – Πότε εμποδίζεται η ποινική δίωξη στην ημεδαπή από απόφαση αλλοδαπού ποινικού δικαστηρίου, εναπόκειται δε περαιτέρω στον νομοθέτη να θεσπίσει περισσότερο ή λιγότερο εκτεταμένη αναγνώριση των αλλοδαπών ποινικών αποφάσεων. – Η απόφαση του αλλοδαπού δικαστηρίου, με την οποία ο κατηγορούμενος αθωώθηκε αμετάκλητα ή καταδικάσθηκε και εξέτισε την ποινή του εμποδίζει νέα δίωξη στην ημεδαπή, εξαίρεση δε ισχύει, επί καταδικαστικής αλλοδαπής αποφάσεως, αν δεν έχει αποτιθεί ολόκληρη η ποινή, καθώς και για τα εγκλήματα που ορίζει το άρ. 8 ΠΚ, υπό την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχει αντίθετη ειδική συμβατική ρύθμιση. – Για ποιον λόγο οι αλλοδαπές ποινικές αποφάσεις δεν παράγουν δεδικασμένο ή ανάλογη δέσμευση με βάση την διάταξη του άρ. 14 παρ. 4 ΔΣΑΠΔ στην εσωτερική έννομη τάξη κάθε συμβαλλομένου Κράτους. – Η Χώρα μας, επικαλούμενη το άρ. 55 της Συμβάσεως για την εφαρμογή της Συμφωνίας Σένγκεν, διατύπωσε επιφυλάξεις, αποκλείοντας, μεταξύ άλλων, την εφαρμογή του άρ. 54 εν λόγω Συμβάσεως στα εγκλήματα παράνομης διακίνησης ναρκωτικών και ψυχοτρόπων ουσιών. – Μετά την θέση σε ισχύ της Συνθήκης της Λισσαβόνας οι τυχόν γενόμενες δηλώσεις (επιφυλάξεις) των κρατών-μελών, κατ’ εφαρμογήν του άρ. 55 της Συμβάσεως για την εφαρμογή της Συμφωνίας Σένγκεν, έπαυσαν να ισχύουν, διότι στο άρ. 50 του Χάρτη της Συνθήκης της Λισσαβόνας δεν προβλέπονται δυνητικές εξαιρέσεις από την διακρατική ισχύ της αρχής ne bis in idem. – Για ποιον λόγο δεν είναι αναγκαία η απόκλιση από την αρχή ne bis in idem, όπως διατυπώνεται στο άρ. 8 ΠΚ. – Μετά την θέση σε ισχύ της Συνθήκης της Λισσαβόνας η αρχή ne bis in idem έχει αποκτήσει διακρατική ισχύ στον χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. – Απορρίπτεται η κρινόμενη αίτηση επανάληψης της διαδικασίας κατά αμετάκλητης καταδικαστικής απόφασης για μεσολάβηση σε αγοραπωλησία, κατοχή και μεταφορά ναρκωτικών ουσιών, τελεσθείσα από ημεδαπό στην αλλοδαπή, διότι η μετά την εν λόγω αμετάκλητη καταδίκη έκδοση νόμου με τον οποίο επικυρώθηκε η Συνθήκη της Λισσαβόνας και καθιερώθηκε το δεδικασμένο εξ αλλοδαπής καταδικαστικής αποφάσεως και για παράνομο εμπόριο ναρκωτικών φαρμάκων δεν αποτελεί “νέο γεγονός ή νέα απόδειξη” κατά την έννοια της διάταξης του άρ. 525 ΚΠΔ. – Αντίθετη εισαγγελική πρόταση.