Η μελέτη ασχολείται με το θέμα της πατρότητας του τέκνου που γεννιέται από άγαμη γυναίκα κατόπιν υποβολής της σε ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται, ιδίως, στις περιπτώσεις που δεν τηρούνται οι επιταγές του νόμου αναφορικά με την ανωνυμία του τρίτου δότη και τη συμβολαιογραφική συναίνεση του συντρόφου της άγαμης γυναίκας (εφόσον υπάρχει). Ειδικότερα, εξετάζεται κάθε ενδεχόμενο υποβολής άγαμης γυναίκας σε ι.υ.α. με σπέρμα γνωστού σε αυτήν δότη, χωρίς όμως την απαραίτητη κατά την ΑΚ 1456 § 1 συμβολαιογραφική συναίνεσή του, η οποία επέχει θέση εκούσιας αναγνώρισης του τέκνου. Κοινό συμπέρασμα σε όλες τις πιθανές περιπτώσεις μιας τέτοιας ι.υ.α. είναι ότι αποκλείεται η μεταγενέστερη δικαστική αναγνώριση του τέκνου από το βιολογικό πατέρα του, κατ’ εφαρμογή της ΑΚ 1479 § 2. Το συμπέρασμα αυτό θεμελιώνεται στην υπερίσχυση της αρχής της κοινωνικοσυναισθηματικής συγγένειας έναντι της βιολογικής αλήθειας.