Στην μελέτη επιχειρείται να αναδειχθούν τα βασικά χαρακτηριστικά της νομολογίας του ΔΕΕ στο πεδίο της προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων με επιλογή των πλέον κομβικών, πρόσφατων, αποφάσεών του στον τομέα των ποινικών υποθέσεων. Στόχος είναι να εξειδικευθεί η σημασία αυτής της νομολογίας για τον Έλληνα εφαρμοστή του δικαίου, ώστε να υπηρετηθεί η ορθή απονομή της δικαιοσύνης σ’ έναν θεσμικά πολυεπίπεδο και συνάμα ευαίσθητο δικαιικό χώρο. Σ’ αυτό το πλαίσιο εξετάζονται: α) η απόφαση της μείζονος σύνθεσης στην υπόθεση Åklagaren κατά Hans Åkerberg Fransson (C-617/10, 26.2.2013) για την ισχύ της αρχής ne bis in idem μεταξύ «διοικητικών» και ποινικών κυρώσεων, σε συνδυασμό με τις πρόσφατες αποφάσεις του ΕΔΔΑ κατά Ελλάδος και τη σχετική νομολογία του ΣτΕ, β) η απόφαση της μείζονος σύνθεσης στην υπόθεση Τaricco (C-105/14, 8.9.2015) για τον αποκλεισμό της εφαρμογής εθνικών διατάξεων παραγραφής προς εξασφάλιση της αποτελεσματικής προστασίας των οικονομικών συμφερόντων της ΕΕ ενόψει της υπεροχής του ενωσιακού δικαίου, και γ) η απόφαση της μείζονος σύνθεσης στις συνεκδικασθείσες υποθέσεις Aranyosi, Căldăraru (C-404/15, C-659/15, 5.4.2016) αναφορικά με τον περιορισμό της αρχής της αμοιβαίας αναγνώρισης προς εξασφάλιση θεμελιωδών δικαιωμάτων κατά την εκτέλεση ευρωπαϊκών ενταλμάτων σύλληψης. Η συνολική εικόνα προσφέρει στον εθνικό δικαστή στήριξη για μια αποτελεσματική προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων στο εσωτερικό μας δίκαιο, αλλά και αφορμή εγρήγορσης για παραπέρα ενεργοποίησή του σε σύμπραξη με τα αρμόδια όργανα της ενωσιακής έννομης τάξης.