Η σύμβαση πρατηρίου ως μόρφωμα έχει μακρά ιστορία, που ανατρέχει τουλάχιστον στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, οπότε και επιβλήθηκε στην αγορά καύσιμων με κρατική παρέμβαση για λόγους προστασίας γενικού και δημοσίου συμφέροντος. Έκτοτε το δίκτυο διανομής καυσίμων καθιερώθηκε ως πρότυπο γενικότερα των δικτύων διανομής. Παρά, ωστόσο, τη μακρά της πορεία και τη σημασία της, η σύμβαση πρατηρίου δεν έχει αποτελέσει μέχρι σήμερα αντικείμενο συστηματικής ερμηνευτικής πραγμάτευσης.

Η παρούσα μελέτη προσεγγίζει τους κανόνες και τις αρχές που διέπουν το ιδιόμορφο μόρφωμα της σύμβασης πρατηρίου, αντιμετωπίζοντάς την τόσο ως σύμβαση διανομής όσο και ως σύμβαση δικτύου. Προσδιορίζει και συστηματοποιεί τις επιμέρους διατάξεις που τη διέπουν, οι οποίες βρίσκονται διεσπαρμένες σε διάφορους κλάδους του δικαίου, αναδεικνύοντας έτσι με σαφήνεια το συνολικό ρυθμιστικό πλαίσιο της δραστηριότητας διανομής καυσίμων και επιλύοντας ζητήματα σύγκρουσης συμφερόντων, όχι μόνο των συμβαλλόμενων μερών αλλά και τρίτων προσώπων. Ιδιαίτερη έμφαση δίδεται στην ρήτρα αποκλειστικής προμήθειας καυσίμων και στη λειτουργία των υποστηρικτικών συμβάσεων. Τέλος, εξετάζονται ειδικότερα ζητήματα που ανακύπτουν συχνά στην πράξη, όπως αυτά της ένταξης του διανομέα στο δίκτυο, της μεταβίβασης της σύμβασης πρατηρίου, των υποχρεώσεων των μελών του δικτύου και των προϋποθέσεων προστασίας του.