Η
μονογραφία πραγματεύεται το ζήτημα του χρόνου εργασίας στο ελληνικό εργατικό
δίκαιο, το οποίο αποτελεί ένα από τα κομβικότερα σημεία της σχέσης εργασίας. Οι
ρυθμίσεις του χρόνου εργασίας παραδοσιακά προσεγγίζονται ως ένα σύνολο
προστατευτικών διατάξεων, οι οποίες επιδιώκουν να διασφαλίσουν έννομα αγαθά
ύψιστης σημασίας για τον εργαζόμενο. Ωστόσο, και παρά την αδιαμφισβήτητη
προστατευτική λειτουργία των κανόνων περί χρόνου εργασίας, η σύγχρονη εργασιακή
πραγματικότητα αποδεικνύει ότι η ρύθμιση του ωραρίου έχει αποκτήσει ένα
περισσότερο σύνθετο ρόλο στη διάρθρωση της αγοράς εργασίας, ο οποίος κινείται εν
τέλει μεταξύ δύο πόλων: της ευελιξίας των επιχειρήσεων και της προστασίας των
εργαζομένων.
Η μονογραφία χωρίζεται σε τρία μέρη: Η βασική θέση που διατυπώνεται στο πρώτο
μέρος έγκειται στο ότι τα νέα δεδομένα στην οργάνωση του χρόνου εργασίας δεν θα
πρέπει να αγνοηθούν από τον Έλληνα νομοθέτη, αλλά χρήζουν συγκεκριμένης
νομοθετικής παρέμβασης, καθώς η έλλειψη ρύθμισης δημιουργεί ανασφάλεια δικαίου.
Το δεύτερο μέρος αναφέρεται στην τελολογία των παραδοσιακών ρυθμίσεων περί
χρόνου εργασίας. Εξετάζονται οι εντάσεις και οι αβεβαιότητες, που ιστορικά χαρακτήρισαν
και εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν την προσπάθεια τομής των αντιπαρατιθέμενων
συμφερόντων. Ως καταλληλότερο εργαλείο εναρμόνισης των εν λόγω συμφερόντων προτείνεται
από τον συγγραφέα η αρχή της αναλογικότητας. Τέλος, το τρίτο μέρος είναι
αφιερωμένο στην ανάδειξη και επίλυση ερμηνευτικών προβλημάτων της κοινοτικής
νομοθεσίας περί του χρόνου εργασίας.
