Η ευθύνη των διαμεσολαβητών του διαδικτύου και ιδίως των παρόχων πρόσβασης για προσβολές δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας αποτελεί ένα από τα πλέον «ακανθώδη» ζητήματα του δικαίου πνευματικής ιδιοκτησίας. Εισάγοντας εξαίρεση από την κατ’ αρχήν ασυλία των διαμεσολαβητών, το άρθρο 64Α του Ν. 2121/1993 νομιμοποιεί παθητικά τους παρόχους πρόσβασης για λήψη μέτρων προς αντιμετώπιση της διαδικτυακής πειρατείας, τα οποία λαμβάνουν ιδίως τη μορφή του αποκλεισμού πρόσβασης σε ιστοτόπους. Η παρούσα μελέτη παρουσιάζει και σχολιάζει τη μέχρι σήμερα «επεισοδιακή» νομολογία του άρθρου 64Α Ν. 2121/1993, όπως αυτή διαμορφώνεται από τις συνολικά τρεις εκδοθείσες σχετικές αποφάσεις (ΜΠρΑθ 4658/2012, ΜΠρΑθ 13478/2014 και ΜΠρΑθ 10452/2015).