Στην μελέτη επιχειρείται μια πρώτη προσέγγιση του θεσμού του κατ’ οίκον περιορισμού με ηλεκτρονική επιτήρηση. Μετά από μια καταγραφή της ιστορικής εξέλιξης του εν λόγω μέτρου, ο συγγραφέας αναδεικνύει την σημασία του θεσμού του κατ’ οίκον περιορισμού ως μέσου αποτροπής του εγκλεισμού παραβατικών ατόμων σε καταστήματα κράτησης και προβαίνει σε μια κριτική προσέγγισή του, στρέφοντας το ενδιαφέρον του στην αξιολόγηση του σχετικού θεσμικού πλαισίου στην ελληνική έννομη τάξη, στην οποία το μέτρο εισήχθη για πρώτη φορά με τον Ν. 4205/2013. Στην μελέτη διατυπώνεται η εκτίμηση ότι, παρά τις ελλείψεις που επισημαίνονται, η νομοτεχνική διαμόρφωση του θεσμού παρέχει εγγυήσεις για την δημιουργία ασφαλιστικών δικλείδων και συνακόλουθα για την επίτευξη μιας χρυσής τομής κατά την στάθμιση των αναγκών για ασφάλεια της κοινωνίας και για ανθρωπιστική / δικαιοκρατική μεταχείριση των κατηγορουμένων ή καταδίκων. Ο συγγραφέας εισηγείται, πάντως, σειρά από νομοτεχνικές βελτιώσεις και επισημαίνει την ανάγκη να δοθεί, κατά την εφαρμογή του θεσμού, προτεραιότητα σε ανηλίκους 15-18 ετών που εκτίουν ποινή περιορισμού σε Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων.