Με αφορμή την έκδοση των υπ’ αριθμ. 815/2013 και 943/2013 αρεοπαγιτικών αποφάσεων, στην παρούσα μελέτη ερευνάται το ζήτημα αν είναι ορθό να καταφάσκεται η περιουσιακή βλάβη στο έγκλημα της απάτης, όταν ο παθών προκαταβάλλει χρήματα σε πρόσωπο που παριστά ψευδώς ότι έχει την δυνατότητα να μεσολαβήσει υπέρ αυτού για την επίτευξη ενός παράνομου σκοπού, ειδικότερα: για την διασφάλιση της επιτυχίας στις εξετάσεις ΔΙΚΑΤΣΑ ή για την πρόσληψη στο Δημόσιο χωρίς διαγωνισμό ΑΣΕΠ. Προς επίλυσιν του υπό εξέτασιν ζητήματος ο συγγραφέας παραθέτει αδρομερώς τις βασικές θεωρίες που έχουν υποστηριχθεί στην ποινική επιστήμη για την έννοια της ποινικά προστατευόμενης περιουσίας, τασσόμενος υπέρ της άποψης ότι πρέπει να μένει ποινικά απροστάτευτο το πρόσωπο εκείνο που κατόπιν εξαπατήσεως προκαταβάλλει “καθαρό χρήμα” για την λήψη παράνομης υπηρεσίας· η θέση αυτή συνάδει τόσο με το δόγμα της θεωρίας του αντικειμενικού καταλογισμού, αφού ο παθών προβαίνει σε προπληρωμή ιδία ευθύνη, όσο και με την παραδοχή ότι η συνείδηση αυτοβλαπτικότητας είναι στοιχείο ασύμβατο προς την απάτη.