Στοιχεία σωματικής βλάβης εξ αμελείας. – Έννοια και πηγές “ιδιαίτερης νομικής υποχρέωσης”. – Πότε θεμελιώνεται ποινική ευθύνη του ιατρού για σωματική βλάβη εξ αμελείας και σε ποιες ειδικότερες διατάξεις προβλέπεται αυτή. – Αναιρείται λόγω ελλείψεως αιτιολογίας και εσφαλμένης ερμηνείας και εφαρμογής των άρ. 28 και 314 παρ. 1 εδ. α΄ ΠΚ η προσβαλλόμενη αθωωτική απόφαση για σωματική βλάβη εξ αμελείας παρ’ υποχρέου, διότι εμφιλοχωρεί αντίφαση ως προς την μη συνδρομή αμέλειας του κατηγορουμένου, χειρουργού, να παρέμβει εγκαίρως, ώστε να αντιμετωπίσει τις δυσμενείς εξελίξεις στην κατάσταση του χειρουργηθέντος από τον ίδιο ασθενούς, που προκάλεσαν βλάβη στην υγεία του, κατά τις ημέρες μετά την εγχείρηση, αφού δεν αίρεται η ευθύνη του κατηγορουμένου, θεράποντος ιατρού, εκ του γεγονότος ότι α) ο ίδιος ήταν διευθυντής σε ιδιωτικό θεραπευτήριο διαφορετικό από εκείνο το οποίο επελέγη από τους συγγενείς του παθόντος για την πραγματοποίηση της επέμβασης, β) διευθυντής στην χειρουργική κλινική όπου εισήχθη ο ανωτέρω ασθενής για να χειρουργηθεί ήταν άλλος ιατρός, νευροχειρουργός, που επίσης συμμετείχε στην επέμβαση, γ) δεν είχε συμφωνηθεί με τον ασθενή ή με τους οικείους του κάτι διαφορετικό σε σχέση με την παρακολούθηση του ασθενούς μετά την εγχείρηση και δ) δεν υπήρξε κατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ των ανωτέρω ιατρών ως προς την παρακολούθηση της μετεγχειρητικής πορείας του ασθενούς. – Κατά την μειοψηφία η κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως έπρεπε να απορριφθεί ως αβάσιμη, αφού ορθώς έγινε δεκτό ότι ο κατηγορούμενος δεν είχε ιδιαίτερη νομική υποχρέωση να παρακολουθήσει την μετεγχειρητική πορεία του ασθενούς, εκ μόνης της ιδιότητός του ως “μετακληθέντος” χειρουργού. – Παύει οριστικά η ποινική δίωξη κατά του κατηγορουμένου λόγω συμπλήρωσης του χρόνου της παραγραφής.