Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η περιοριστική ερμηνεία που έχει δοθεί στην έννοια των κατ’ άρθρο 548 εδ. β’ ΚΠΔ ανακλητών, προπαρασκευαστικών αποφάσεων δεν μπορεί να θεωρηθεί ακριβής, όπως δεν μπορεί να θεωρηθούν ακριβείς και οι απόψεις που πρεσβεύουν τον οριστικό χαρακτήρα του συνόλου των παρεμπιπτουσών αποφάσεων. Σε αυτά συνηγορεί και το γεγονός ότι ο ΚΠΔ δεν παρέχει, κατ’ ορθή ερμηνεία, στον πολιτικώς ενάγοντα που απεβλήθη για τον λόγο ότι η αγωγή του δεν στηρίζεται στον νόμο, δικαίωμα άσκησης ενδίκων μέσων κατά της στη συνέχεια εκδοθείσας αθωωτικής απόφασης. Ακόμα όμως και σε περίπτωση που γίνει δεκτή μια τέτοια αίτηση αναίρεσης, αυτή –σε αντίθεση με όσα έχουν γίνει δεκτά από μέρος της πρόσφατης νομολογίας του Ακυρωτικού μας– δεν θίγει την αθωωτική ποινική ουσία της απόφασης. Τέλος, γίνεται αναφορά σε μια ιδιόμορφη ρύθμιση της παράστασης πολιτικής αγωγής κατά γιατρών που έχουν ταυτόχρονα την ιδιότητα μέλους Δ.Ε.Π.