Αναζήτηση για

Στην ενότητα


Επιλέξτε γράμμα
Αναζήτηση όρου

Έτος    
ΜονΠλημΑθ 10074/2013

Εξ αμελείας σωματική βλάβη παρ’ υποχρέου· εργατικό ατύχημα (άρ. 28, 314, 315 ΠΚ· άρ. 9 παρ. 1, 20 π.δ. 778/1980· άρ. 11 παρ. 2, 34, 111 παρ. 1 π.δ. 1073/1981· άρ. 2-5 Ν. 1396/1983): Στοιχεία αντικειμενικής υπόστασης του αδικήματος της εξ αμελείας σωματικής βλάβης· ειδικότερα, η συνάφεια κινδύνου μεταξύ της πλημμελούς συμπεριφοράς και του αποτελέσματος, ως άγραφο στοιχείο της αντικειμενικής υπόστασης του ως άνω εγκλήματος. – Τι ισχύει σε περίπτωση αυτοδιακινδύνευσης εκ μέρους του θύματος της προσβολής της σωματικής ακεραιότητας, βάσει της αρχής της ιδίας ευθύνης· η τελευταία κάμπτεται έναντι της εγγυητικής ευθύνης τρίτων προσώπων που συμμετέχουν στην αυτοδιακινδύνευση άλλου. – Στοιχεία υποκειμενικής υπόστασης του ως άνω αδικήματος. – Πότε η αμελής συμπεριφορά συνίσταται σε ενέργεια και πότε σε παράλειψη. – Πηγές της ιδιαίτερης νομικής υποχρέωσης, η οποία αποτελεί στοιχείο του εξ αμελείας μη γνήσιου εγκλήματος παράλειψης. – Βάσει των αναγκαστικού δικαίου διατάξεων των άρ. 3 και 5 του Ν. 1396/1983 περί ιδιωτικών έργων, ο εργολάβος καθίσταται, σε κάθε περίπτωση, υπεύθυνος για την λήψη και τήρηση μέτρων ασφαλείας, καθώς και για την υποχρέωση επίβλεψης και ελέγχου του έργου, παρά την ύπαρξη τυχόν αντίθετης συμφωνίας. – Έννοια “μεταβολής της κατηγορίας”· δεν συνιστά μεταβολή ο σαφέστερος προσδιορισμός του τρόπου τέλεσης της πράξεως, ιδίως δε των πραγματικών περιστατικών στα οποία συνίσταται η αμέλεια του κατηγορουμένου. – Καταδικάζονται για την πράξη της εξ αμελείας σωματικής βλάβης παρ’ υποχρέου οι τρεις κατηγορούμενοι, οι οποίοι, αν και είχαν ιδιαίτερη νομική υποχρέωση, λόγω του επαγγέλματός τους, να καταβάλουν ιδιαίτερη επιμέλεια και προσοχή, εντούτοις, από αμέλεια, δηλαδή από έλλειψη προσοχής την οποία όφειλαν και μπορούσαν να καταβάλουν, προκάλεσαν σωματική κάκωση και βλάβη της υγείας άλλου, συγκεκριμένα δε ο πρώτος, ως κύριος του οικοπέδου εντός του οποίου επρόκειτο να ανεγερθούν δύο ανεξάρτητα και αυτοτελή κτίρια αλλά και νόμιμος εκπρόσωπος της εργολήπτριας εταιρείας, και οι δεύτερος και τρίτος, ως υπεργολάβος και εργολάβος του εν λόγω έργου, αντιστοίχως, δεν μερίμνησαν για την κατασκευή επαρκούς δαπέδου εργασίας, αποτελούμενου από τρεις τουλάχιστον σανίδες συνολικού πλάτους 60 εκατοστών, καθώς και για την τοποθέτηση προστατευτικών διατάξεων εντός του φρεατίου ανελκυστήρα, έναντι ενδεχομένης πτώσεως, με αποτέλεσμα, μόλις ο παθών, εργαζόμενος επί της τοποθετήσεως οπλισμού στα τοιχία του ασανσέρ στον τέταρτο όροφο, πάτησε σε μαδέρι πλάτους 40 εκατοστών, αυτό να υποχωρήσει, και να πέσει εκείνος στο κενό από ύψος 16 μ., ένεκα δε της πτώσεως να υποστεί κάταγμα επιπλεγμένο δεξιάς κνήμης, κάταγμα σπονδυλικού τόξου, εγκαρσίων αποφύσεων, σπονδυλικού σώματος ΟΜΣΣ, ρήξη πίσω χιαστού συνδέσμου αριστερού γόνατος και θλαστικό τραύμα τριχωτού κεφαλής· η ως άνω πράξη είναι αντικειμενικώς καταλογιστή στους κατηγορουμένους, οι οποίοι, λόγω της εγγυητικής τους θέσης, ήσαν αποκλειστικώς αρμόδιοι για την διαχείριση του επικίνδυνου οργανωτικού τους πεδίου, διά της επιβλέψεως της τήρησης στην πράξη των μέτρων ασφαλείας, τα οποία αποσκοπούσαν στην ασφάλεια των εργατοτεχνιτών που διενεργούσαν τις επιμέρους εργασίες· επιπλέον, η έκθεση του παθόντος στον κίνδυνο πτώσης, λόγω της συνεχούς μετακίνησης και πρόχειρης επανατοποθέτησης της σανίδας, με αποτέλεσμα τη μη ασφαλή στερέωση του δαπέδου εργασίας, δεν αποτελεί αυτόνομη απόφαση αυτοδιακινδύνευσης του εννόμου αγαθού της σωματικής του ακεραιότητας, καθόσον ο γενικευμένος χαρακτήρας της παραπάνω επικίνδυνης πρακτικής μείωνε ουσιωδώς τη συναίσθηση του κινδύνου που μπορούσε να αναπτύξει ο ίδιος, με αποτέλεσμα να ελλείπει η μία εκ των προϋποθέσεων της αυτοδιακινδύνευσης. – Αθωώνεται για την ίδια πράξη η τέταρτη κατηγορούμενη, επιβλέπουσα αρχιτέκνων-μηχανικός του έργου, αφού εκείνη είχε εξαρχής υποδείξει στους συγκατηγορουμένους της τα προσήκοντα μέτρα ασφαλείας που επιβάλλονταν για την ασφαλή εκτέλεση του όλου τεχνικού έργου, συμπεριλαμβανομένου του επίμαχου τμήματος που αφορούσε η εργασία του παθόντος.


Η ως άνω απόφαση δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2014, 227