Προσφυγή κατά της απορριπτικής εγκλήσεως διάταξης του εισαγγελέα πρωτοδικών (άρ. 48 παρ. 1 ΚΠΔ): Η προσφυγή αυτή αποτελεί οιονεί ένδικο μέσο και κατά συνέπεια εφαρμόζονται αναλογικώς οι διατάξεις περί ενδίκων μέσων του ΚΠΔ. – Ποιο έννομο αγαθό προσβάλλεται με την κατάχρηση εξουσίας κατ’ άρ. 239 ΠΚ και ποιο είναι το ενεργητικό υποκείμενο του κακουργήματος της πρώτης περίπτωσης του στοιχείου β΄ του εν λόγω άρθρου. – Ο δράστης αρκεί να έχει γενικά την αρμοδιότητα δίωξης ή ανάκρισης και δεν απαιτείται να είναι αρμόδιος ειδικά για την συγκεκριμένη περίπτωση, με την ευκαιρία της οποίας διαπράττει την πράξη. – Έννοια “αθώου” προσώπου. – Στοιχεία παράβασης καθήκοντος. – Φύση, σκοπός και ενεργητικό υποκείμενο του αδικήματος του άρ. 326 ΠΚ. – Στοιχεία εξύβρισης. – Έννοια του στοιχείου του “απροκλήτου”. – Γίνεται τυπικώς δεκτή η κρινόμενη προσφυγή κατά της διάταξης του Εισαγγελέα Πρωτοδικών, με την οποία απερρίφθη, λόγω ελλείψεως επαρκών ενδείξεων για την κίνηση της ποινικής δίωξης, η έγκληση του προσφεύγοντος, δικηγόρου, κατά αστυνομικών οργάνων για α) παράβαση καθήκοντος, β) κατακράτηση παρά το Σύνταγμα, γ) κατάχρηση εξουσίας, δ) εξύβριση και ε) απρόκλητη έμπρακτη εξύβριση. – Ποιες απόψεις έχουν υποστηριχθεί σχετικά με την δυνατότητα σύλληψης και κράτησης ατόμων ιδιάζουσας δωσιδικίας. – Σύμφωνα με την συνταγματική αρχή της ισότητας των πολιτών έναντι του νόμου, θεωρείται επιβεβλημένη η επικοινωνία των αστυνομικών αρχών με τον εισαγγελέα εφετών, ο οποίος πρέπει να έχει την επιλογή για την προσαγωγή ή μη του συλληφθέντος προσώπου ιδιάζουσας δωσιδικίας ενώπιον του αρμόδιου εισαγγελέα πρωτοδικών. – Απορρίπτεται κατ’ ουσίαν η εν λόγω προσφυγή, διότι νομίμως οι αστυνομικοί προέβησαν στην σύλληψη του προσφεύγοντος, παρά το γεγονός ότι γνώριζαν την δικηγορική του ιδιότητα, αφού ο εγκαλών είχε διαπράξει αυτόφωρο πλημμέλημα (άρ. 232Α παρ. 1 ΠΚ), τα δε αδικήματα της εξύβρισης και της απρόκλητης έμπρακτης εξύβρισης τελέσθηκαν προς εκπλήρωση νόμιμου καθήκοντος, ενώ, τέλος, ελλείπει παντελώς το στοιχείο του “απροκλήτου”.

Η ως άνω Διάταξη δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2013, 631.