Το ζήτημα αν ο διαχειριστής που καταβάλλει ή λαμβάνει δώρα προερχόμενα από την περιουσία της οποίας έχει την διαχείριση υπέχει ποινική ευθύνη όχι μόνο για παθητική ή ενεργητική δωροδοκία, αλλά και για απιστία δεν έχει απασχολήσει μέχρι σήμερα την ελληνική θεωρία και νομολογία. Μολονότι και η πλήρωση των άγραφων στοιχείων του εγκλήματος της απιστίας (εξωτερική-δικαιοπρακτική ενέργεια, παραβίαση του καθήκοντος επιμέλειας) γεννά σημαντικά ερμηνευτικά προβλήματα, λυδία λίθος για την υπαγωγή της δωροδοκίας/δωροληψίας στο άρθρο 390 ΠΚ είναι η διαπίστωση της περιουσιακής ζημίας. Επί ενεργητικής δωροδοκίας η περιουσιακή ζημία αποκλείεται λόγω του ότι κατά κανόνα τα ωφελήματα από την επιλήψιμη συναλλαγή υπερβαίνουν την αξία του δώρου και δεν αρκεί για την κατάφασή της η προοπτική εκ των υστέρων αφαιρέσεώς τους. Επί παθητικής δωροδοκίας, αντιθέτως, περιουσιακή ζημία καταγράφεται, όταν ο δωροδοκούμενος διαχειριστής συμφωνεί για λογαριασμό του φορέα της περιουσίας τίμημα που επιβαρύνεται κατά το ύψος του δώρου. Συναφώς η μελέτη δέχεται ότι η προπαρασκευαστική πράξη της δημιουργίας “μαύρων ταμείων” που προορίζονται για την καταβολή δώρων δεν στοιχειοθετεί το έγκλημα της απιστίας, διότι δεν προκαλεί οριστική περιουσιακή ζημία, αλλά απλώς διαταράσσει παροδικά την εξουσία διάθεσης του φορέα της περιουσίας. Τα επί μέρους συμπεράσματα οδηγούν στην ευρύτερη διαπίστωση ότι το έγκλημα της απιστίας δεν αποτελεί πρόσφορο εργαλείο για την καταπολέμηση της διαφθοράς, διότι προστατεύει αποκλειστικά την περιουσία και δεν εγγυάται την ακεραιότητα και καθαρότητα των διαχειριστικών ενεργειών.

Η ως άνω μελέτη δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2013, 568.