Προσφυγή κατά του κλητηρίου θεσπίσματος (άρ. 322 παρ. 1 ΚΠΔ): Η κατ’ άρ. 322 παρ. 1 ΚΠΔ προσφυγή κατά του κλητηρίου θεσπίσματος συνιστά οιονεί ένδικο μέσο· από ποιον και ενώπιον τίνος ασκείται. – Ποιες δυνατότητες έχει ο εισαγγελεύς εφετών, όταν επιλαμβάνεται της ως άνω προσφυγής. – Στην περίπτωση κατά την οποία με το ίδιο κλητήριο θέσπισμα παραπέμπονται περισσότεροι κατηγορούμενοι, η προσφυγή ενός εξ αυτών ωφελεί και τους υπόλοιπους, εφόσον ισχύουν οι όροι του άρ. 469 ΚΠΔ. – Κατά την απολύτως κρατούσα γνώμη, ένεκα της φύσεως της κατ’ άρ. 322 παρ. 1 ΚΠΔ προσφυγής ως οιονεί ενδίκου μέσου, εφαρμόζονται επ’ αυτής οι γενικές περί ενδίκων μέσων αρχές, όπως και αυτή της άπαξ ασκήσεώς τους. – Κατ’ ακολουθίαν, δεν είναι επιτρεπτή η άσκηση δεύτερης προσφυγής κατά του νέου κλητηρίου θεσπίσματος που επιδόθηκε κατόπιν ακυρώσεως του παλαιού και το οποίο αφορά την ίδια ακριβώς ποινική κατηγορία με αυτό. – Απορρίπτεται τυπικά η προσφυγή της κατηγορουμένης κατά του κλητηρίου θεσπίσματος δυνάμει του οποίου αυτή παραπέμφθηκε να δικασθεί για τα αδικήματα της ηθικής αυτουργίας σε κατ’ εξακολούθησιν ψευδορκία μάρτυρος και της ηθικής αυτουργίας σε απάτη επί δικαστηρίω, αφού η εν λόγω προσφυγή συνιστά δεύτερη προσφυγή κατά του ίδιου κλητηρίου θεσπίσματος, καθώς η πρώτη προσφυγή της κατηγορουμένης κατά του αρχικώς εκδοθέντος κλητηρίου θεσπίσματος απερρίφθη μεν ουσιαστικά, εν συνεχεία όμως, κατά την εκδίκαση της υποθέσεώς της, εκείνη εστράφη και πάλι κατ’ αυτού, προβάλλοντας διαφορετικούς (τυπικούς) λόγους σε σχέση με την αρχική προσφυγή, οι οποίοι και έγιναν δεκτοί, με αποτέλεσμα να συνταχθεί το εντεύθεν προσβαλλόμενο κλητήριο θέσπισμα, το οποίο ταυτίζεται απολύτως, κατά το ουσιαστικό του περιεχόμενο (ήτοι τις αποδιδόμενες στην προσφεύγουσα αξιόποινες πράξεις), με το προηγούμενο.

Η ως άνω Διάταξη δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2013, 392.