Η παρούσα μελέτη επιχειρεί να αναδείξει ότι η διάταξη για την άμεση συνέργεια, στην οποία στηρίζεται το οικοδόμημα της επιχειρηματολογίας υπέρ της τυπικής αντικειμενικής θεωρίας, είναι προϊόν μιας παρέκκλισης από τα θεωρητικά-δογματικά θεμέλια των διατάξεων περί συμμετοχής του Ποινικού Κώδικα προς εξυπηρέτηση επίπλαστων πρακτικών αναγκών. Από την ανάλυση της ιστορίας του ποινικού δόγματος της συμμετοχής, ιδίως μέσα από τις αιτιολογικές εκθέσεις, τις εργασίες των εμπνευστών των σχετικών διατάξεων του Ποινικού Κώδικα, καθώς και τις διατάξεις του προϊσχύσαντος Ποινικού Νόμου, προκύπτει ότι το βασικό μας ποινικό νομοθέτημα δεν υιοθετεί την τυπική αντικειμενική θεωρία ούτε η θέσπιση της διάταξης για την άμεση συνέργεια κατέτεινε πράγματι σε αυτόν τον σκοπό. Επίσης, η επίκληση της πρόβλεψης της άμεσης συνέργειας από την κρατούσα άποψη ως βασικού επιχειρήματος υπέρ της τυπικής αντικειμενικής θεωρίας έχει ως συνέπεια ότι η κατ’ αυτήν έννοια του αυτουργού στηρίζεται σε έναν κυκλικό συλλογισμό. Η θεμελίωση της αυτουργίας στο πλαίσιο μιας ουσιαστικής αντικειμενικής θεωρίας, την οποία υποστηρίζει το γράμμα του ΠΚ, και η βούληση του ιστορικού νομοθέτη, προϋποθέτει πάντως και μία μεταβολή του μεθοδολογικού παραδείγματος όσον αφορά τον τρόπο προσέγγισης των εννοιών της συμμετοχής. Πρόκειται συγκεκριμένα για την εγκατάλειψη της κλασικής ταξινομικής λογικής προς όφελος της τυπολογίας, η οποία επιτρέπει να γίνονται σεβαστά τα ρευστά όρια που συνεπάγεται η ποικιλομορφία του κοινωνικού γίγνεσθαι. Κατά συνέπεια όλες οι περιπτώσεις που υπάγονται σήμερα στην άμεση συνέργεια μπορούν de lege lata να καταταχθούν στον Τύπο της συναυτουργίας, όπως τον έχει επεξεργαστεί δογματικά ιδίως η θεωρία της κυριαρχίας επί της πράξεως, και έτσι η άμεση συνέργεια να τεθεί σε «κυρωτική εφεδρεία» σύμφωνα με τις αρχές της φαινομένης συρροής.