Πρόκληση σε πράξεις που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις και εξύβριση με ομαδικό χαρακτηρισμό (άρ. 1 παρ. 1, 2 του Ν. 927/1979· άρ. 361 ΠΚ). Διατύπωση από Μητροπολίτη στην προσωπική του ιστοσελίδα αρνητικών απόψεων κατά αθέων: Έννομο αγαθό, νομική φύση και στοιχεία του κατ’ άρ. 1 παρ. 1 του Ν. 927/1979 αδικήματος της διά του τύπου προτροπής σε πράξεις που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά προσώπου ή ομάδος, εκ μόνου του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής τους· έννοια “προτροπής”. – Στην διάταξη του άρ. 2 του ως άνω νόμου προβλέπεται μια ειδική μορφή εξύβρισης (διακεκριμένη παραλλαγή), η οποία απωθεί, ως ειδικότερη, αυτήν του άρ. 361 ΠΚ. – Έννοια της συνταγματικώς κατοχυρωμένης στο άρ. 14 παρ. 1 Συντ. “ελευθερίας της έκφρασης”· σε ποιους περιορισμούς υπόκειται αυτή. – Η διάταξη του άρ. 367 ΠΚ περί άρσεως του αδίκου της εξυβρίσεως ή δυσφημήσεως έχει εφαρμογή και στην προαναφερθείσα διακεκριμένη παραλλαγή του άρ. 2 του Ν. 927/1979. – Για ποιον λόγο πρέπει να εφαρμόζονται με φειδώ οι διατάξεις του τελευταίου νόμου. – Υπό ποίες προϋποθέσεις δύναται να στοιχειοθετηθεί ομαδική εξύβριση. – Απορρίπτεται ως ουσία αβάσιμη η έγκληση των έντεκα εγκαλούντων, μελών της Ένωσης Ουμανιστών Ελλάδος (ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε.), κατά του εγκαλουμένου Μητροπολίτη, ο οποίος φέρεται να παρέβη τις διατάξεις των άρ. 1 παρ. 1 και 2 του Ν. 927/1979, προβαίνοντας σε εξύβριση με ομαδικό χαρακτηρισμό των αθέων, στους οποίους ανήκουν και οι εγκαλούντες, διά της αναρτήσεως στο προσωπικό του ιστολόγιο κειμένου όπου εκφράζονταν προσβλητικές της αξιοπρέπειάς τους απόψεις, που προέτρεπαν τον αναγνώστη στην πρόκληση διακρίσεων και μίσους, ειδικότερα δε διατυπωνόταν η θέση περί αφαιρέσεως της ελληνικής ιθαγένειας και αποπομπής τους από την Ελλάδα, επιπλέον δε διά της, εμπεριεχόμενης στο ίδιο κείμενο, αμφισβητήσεως της ελληνικής ταυτότητας όσων προΐστανται του “Παρατηρητηρίου Συμφωνιών του Ελσίνκι”, ιδιότητα που συντρέχει στο πρόσωπο τριών εκ των έντεκα εγκαλούντων, αφού, λαμβανομένων υπόψιν τόσο της ιδιότητος του εγκαλουμένου ως Ιεράρχη της Εκκλησίας της Ελλάδος, όσο και του τόπου όπου το επίμαχο κείμενο δημοσιεύθηκε, συνάγεται ότι αυτός δεν υπερέβη το αναγκαίο μέτρο που απαιτείται για την έκφραση των απόψεών του ως Μητροπολίτης, καθώς ολόκληρο το δημοσίευμα αποτελεί έκφραση προσωπικής γνώμης, κατά το άρ. 14 παρ. 1 Συντ., επί γενικότερου ενδιαφέροντος κοινωνικών και εθνικών θεμάτων, ενώ τα ειδικότερα λεγόμενα περί του “Παρατηρητηρίου Συμφωνιών του Ελσίνκι” εκφράσθηκαν χωρίς δόλο εξυβρίσεως, ως εκ τούτου η πράξη του εγκαλουμένου-Μητροπολίτη δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι συνιστά προτροπή σε πρόκληση διακρίσεων και μίσους εις βάρος των εγκαλούντων ή προσβολή λόγω του θρησκεύματός τους, ούτε μπορεί να αποτελέσει εξύβριση, δυσφήμηση ή συκοφαντική δυσφήμηση με ομαδικό χαρακτηρισμό, τα δε διαλαμβανόμενα σε αυτό δεν είναι δυνατόν να υπαχθούν στα άρ. 2 Ν. 927/1979 και 361 ΠΚ, δοθέντος ότι, σε κάθε περίπτωση, τυγχάνει εφαρμογής το άρ. 367 ΠΚ περί άρσεως του αδίκου.

Η ως άνω διάταξη δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2013, 314.