Ιατρική αμέλεια.Έναρξη ανθρώπινης ζωής. Το έμβρυο ως υλικό αντικείμενο εγκλήματος. Ιατρική αμέλεια. Αποβολή πολιτικής αγωγής. Αθώωση μαιευτήρα-γυναικολόγου για ανθρωποκτονία εξ αμελείας και έκθεση: Η πολιτική αγωγή για την επιδίωξη χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης μπορεί να ασκηθεί και ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου από τους δικαιούμενους κατά τον Αστικό Κώδικα, μέχρι να αρχίσει η αποδεικτική διαδικασία και χωρίς έγγραφη προδικασία. – Η κατ’ άρ. 932 ΑΚ αξίωση χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης υπόκειται σε πενταετή παραγραφή. – Πώς διαπιστώνεται αν η ποινική παραγραφή της εξ αδικοπραξίας κολάσιμης πράξης είναι μακρότερη της αστικής· η αφετηρία της πρώτης μπορεί να διαφέρει από εκείνην της δεύτερης. – Επί πλημμελημάτων, το κατ’ άρ. 113 παρ. 3 ΠΚ μέγιστο διάστημα της τριετούς αναστολής της παραγραφής δεν υπολογίζεται προκειμένου να διαπιστωθεί αν η ποινική παραγραφή είναι μακρότερη της αστικής. – Άσκηση αγωγής που διακόπτει την παραγραφή, κατ’ άρ. 261 ΑΚ, συνιστά και η, κατόπιν δηλώσεως παραστάσεως πολιτικής αγωγής, εισαγωγή στο ποινικό δικαστήριο προς δικαστική κρίση της αξίωσης για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης. – Απορρίπτεται ως αβάσιμο το αίτημα του κατηγορουμένου για αποβολή της πολιτικής αγωγής λόγω παραγραφής, αφού η σχετική δήλωση της παθούσας, κατά την υποβολή της εγκλήσεώς της, διέκοψε την πενταετή παραγραφή της αξίωσης για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης που φέρεται να υπέστη από την αποδιδόμενη στον κατηγορούμενο πράξη της έκθεσης. – Διατάσσεται η αποβολή της πολιτικής αγωγής για χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης που υπεβλήθη από την εγκαλούσα, ως μητέρα εμβρύου το οποίο γεννήθηκε νεκρό εξ ενδομητρίου θανάτου, αφενός μεν λόγω παραγραφής, αφού προβλήθηκε το πρώτον στο ακροατήριο, αφετέρου δε λόγω απαραδέκτου αυτής, εφόσον η ανθρωποκτονία εξ αμελείας που (επίσης) αποδίδεται στον ίδιο κατηγορούμενο είναι δυνατόν να στραφεί μόνο κατά ζώντος ανθρώπου και όχι κατά εμβρύου που γεννήθηκε νεκρό. – Κατά την ορθότερη άποψη, η ανθρώπινη ζωή αρχίζει από την έξοδο έστω και μέρους του σώματος του νεογνού από την μητρική κοιλία, επομένως η πριν από το χρονικό αυτό σημείο εκ δόλου ή εξ αμελείας θανάτωσή του δεν στοιχειοθετεί το αδίκημα της ανθρωποκτονίας (εκ προθέσεως ή εξ αμελείας), αλλά ενδεχομένως τα αδικήματα των άρ. 304 και 304Α ΠΚ. – Αθωώνεται για την πράξη της ανθρωποκτονίας εξ αμελείας ο κατηγορούμενος, μαιευτήρας-γυναικολόγος, αφού το έμβρυο που κυοφορούσε η ασθενής του, ήδη εγκαλούσα, γεννήθηκε νεκρό, δεδομένου ότι επήλθε ενδομήτριος θάνατος αυτού προ διημέρου από την καισαρική τομή που εκείνος πραγματοποίησε, δεν είναι λοιπόν εν προκειμένω δυνατή η θεμελίωση του αδικήματος της ανθρωποκτονίας, υλικό αντικείμενο του οποίου είναι ζων άνθρωπος, επιπροσθέτως δε από κανένα στοιχείο δεν προκύπτει ότι ο κατηγορούμενος είχε αναλάβει την ευθύνη να παραλαμβάνει τα αποτελέσματα των βιοχημικών εξετάσεων της εγκαλούσας και να την ενημερώνει σχετικώς, ενώ, μόλις εκείνος έλαβε πράγματι γνώση της αυξημένης τιμής του σακχάρου στο αίμα της, κατά την επίσκεψη της εγκαλούσας σε αυτόν για τον προγραμματισμένο προγεννητικό έλεγχο, την έθεσε υπό στενή ιατρική παρακολούθηση, χωρίς όμως να αποφευχθεί ο θάνατος του εμβρύου, ένεκα της οξείας ενδομήτριας υποξίας και οξέωσης που υπέστη η εγκαλούσα, λόγω του σακχαρώδους διαβήτη κυήσεως που εμφάνισε σε υπέρτατο βαθμό. – Νομική φύση, τρόποι τελέσεως και στοιχεία έκθεσης (άρ. 306 ΠΚ). – Αθωώνεται (και) για το αδίκημα της έκθεσης ο ως άνω κατηγορούμενος, αφού, κατά τα ανωτέρω, δεν συνάγεται ότι άφησε αβοήθητη την εγκαλούσα, αν και είχε υποχρέωση να την περιθάλπει, αλλά αντιθέτως ότι επιμελήθηκε της καταστάσεως της υγείας της, λαμβάνοντας όλα τα ενδεδειγμένα μέτρα για την προστασία της.

Η ως άνω απόφαση δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2013, 222.