Άσκοποι πυροβολισμοί. Ποια η σχέση της διάταξης του άρ. 12 παρ. 1 στοιχ. α΄ του Ν. 2168/1993 περί όπλων με αυτήν του άρ. 66 στοιχ. α΄ ΣΠΚ: Με την διάταξη του άρ. 12 παρ. 1 στοιχ. α΄ του Ν. 2168/1993 περί όπλων απαγορεύονται οι άσκοποι πυροβολισμοί· ως “όπλα”, υπό τον ως άνω νόμο, νοούνται και τα κυνηγετικά όπλα. – Έννομο αγαθό των προβλεπόμενων στον Ν. 2168/1993 εγκλημάτων είναι η δημόσια τάξη. – Ποιος πυροβολισμός θεωρείται “άσκοπος”· στοιχεία του αδικήματος. – Έννομο αγαθό (και) του εγκλήματος των άσκοπων πυροβολισμών (σε ειρηνική περίοδο), που προβλέπεται στο άρ. 66 ΣΠΚ ως στρατιωτικό έγκλημα, είναι (πρωτίστως) η δημόσια τάξη. – Η διαφορά των διατάξεων των άρ. 12 παρ. 1 στοιχ. α΄ του Ν. 2168/1993 και 66 παρ. 1 στοιχ. α΄ ΣΠΚ έγκειται μόνο στην ιδιότητα του δράστη ως στρατιωτικού, στην περίπτωση δε που συντρέχει όντως αυτή η ιδιότητα, εφαρμοστέα τυγχάνει η δεύτερη διάταξη, ως ειδικότερη. – Έννοια “νομικής πλάνης”· πότε αυτή είναι “συγγνωστή” και ποια στοιχεία συνεκτιμώνται από το δικαστήριο για την σχετική διαπίστωση. – Καταδικάζεται για την πράξη των άσκοπων πυροβολισμών σε ειρηνική περίοδο (άρ. 66 παρ. 1 στοιχ. α΄ ΣΠΚ, κατ’ ορθότερο χαρακτηρισμό της πράξεως από άσκοπους πυροβολισμούς του άρ. 12 παρ. 1 στοιχ. α΄ του Ν. 2168/1993), ο κατηγορούμενος, δεκανέας, ο οποίος πυροβόλησε πέντε φορές με το νομίμως κατεχόμενο από αυτόν κυνηγετικό όπλο (καραμπίνα), με δική του πρωτοβουλία και χωρίς να συντρέχει κάποιος λόγος προς τούτο, που να επέβαλε ή να δικαιολογούσε την συγκεκριμένη ενέργεια. – Δεν επήλθε μεταβολή της κατηγορίας από τον ως άνω ορθότερο χαρακτηρισμό της πράξεως, αφού τα δύο εγκλήματα περιέχουν παραπλήσιους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς όρους και απειλούν τις ίδιες ποινές, έχουν δε αμφότερα θεσπισθεί για την προστασία του αυτού εννόμου αγαθού. – Πότε υπάρχει ανεπίτρεπτη μεταβολή κατηγορίας. – Απορρίπτεται κατά πλειοψηφίαν ο περί συγγνωστής νομικής πλάνης αυτοτελής ισχυρισμός του κατηγορουμένου, συνιστάμενος στο ότι εκείνος προέβη στην πράξη των πυροβολισμών με σκοπό να δοκιμάσει την λειτουργικότητα του όπλου του σε περίπτωση πωλήσεώς του σε κυνηγούς της περιοχής, περαιτέρω δε ότι τα χρησιμοποιηθέντα φυσίγγια ήσαν αβολίδωτα και ότι αποτελεί κοινή πρακτική να χρησιμοποιούνται τέτοια φυσίγγια σε περιόδους εορτών, όπως το Πάσχα, αφού η ημερομηνία τέλεσης του αδικήματος ήταν εκτός τόσο της κυνηγετικής περιόδου όσο και της περιόδου του Πάσχα, το οποίο εκείνη την χρονιά είχε προηγηθεί αρκετές ημέρες πριν, η δε ώρα τέλεσης (4:20΄ π.μ.) ήταν ασύμβατη με την προοπτική πωλήσεως του όπλου σε ενδιαφερομένους, ενώ επιπλέον ο κατηγορούμενος, λόγω της ηλικίας και του επαγγέλματός του, είχε τις αναγκαίες γνώσεις, την κοινωνική εμπειρία αλλά και την ωριμότητα να αξιολογήσει το άδικο της πράξης του και να το αποφύγει. – Κατά την γνώμη της μειοψηφίας, πρέπει να γίνει δεκτός ο ανωτέρω αυτοτελής ισχυρισμός του κατηγορουμένου και να κηρυχθεί αυτός αθώος για την πράξη που του αποδίδεται.

Η ως άνω απόφαση δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2013, 235.