Στοιχεία ανθρωποκτονίας εξ αμελείας. – Η παράλειψη ως έννοια ενυπάρχει σε κάθε είδος αμέλειας, εφόσον το ένα σκέλος της ευθύνης συνίσταται στην μη καταβολή της προσοχής, δηλαδή σε παράλειψη. – Όταν η αμέλεια αποτελεί σύνολο συμπεριφοράς που προηγήθηκε του αποτελέσματος, για την θεμελίωση της εξ αμελείας ανθρωποκτονίας ως εγκλήματος τελουμένου διά παραλείψεως απαιτείται και η συνδρομή των όρων του άρ. 15 ΠΚ. – Έννοια και πηγές της προβλεπόμενης στην ως άνω διάταξη “ιδιαίτερης νομικής υποχρέωσης”. – Πότε είναι αιτιολογημένη η καταδικαστική απόφαση. – Η ανάγκη ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας καταλαμβάνει και τους αυτοτελείς ισχυρισμούς, εφόσον αυτοί προβάλλονται κατά τρόπο σαφή και ορισμένο· έννοια “αυτοτελών ισχυρισμών”. – Δεν απαιτείται απάντηση, και δη αιτιολογημένη, επί των προταθέντων υπό του κατηγορουμένου αρνητικών της κατηγορίας ισχυρισμών, αφού η επ’ αυτών αιτιολογία διαλαμβάνεται στην κύρια αιτιολογία για την ενοχή. – Για ποιον λόγο είναι αρνητικός της κατηγορίας ο ισχυρισμός περί αυτοδιακινδυνεύσεως του θύματος ανθρωποκτονίας εξ αμελείας. – Απορρίπτεται ο περί ελλείψεως αιτιολογίας λόγος αναιρέσεως του κατηγορουμένου, προέδρου και νομίμου εκπροσώπου ανώνυμης εταιρείας, ο οποίος παρέλειψε να λάβει τα αναγκαία μέτρα ασφαλείας (εγκατάσταση προστατευτικού κιγκλιδώματος, κατάλληλος φωτισμός κ.ά.) κατά την κατασκευή μιας αποθήκης (σιλό) πριονιδίων ύψους δέκα μέτρων, επί της οποίας είχαν εγκατασταθεί μηχανήματα καθώς και μια ξύλινη πεζογέφυρα, εντός ανεγειρόμενου εργοστασίου (με αντικείμενο την κατασκευή μονωτικών υλικών και δομικών στοιχείων) ιδιοκτησίας της ως άνω ανώνυμης εταιρείας, με αποτέλεσμα ο παθών, μηχανολόγος, που είχε αναλάβει την συντήρηση και λειτουργία μηχανημάτων αυτής, να χάσει την ισορροπία του, ενώ βρισκόταν στην εν λόγω ξύλινη πεζογέφυρα, να καταπέσει επί του τσιμεντένιου πυθμένα του σιλό από ύψος 8 μέτρων, και να υποστεί βαρείες κακώσεις θώρακος, σπονδυλικής στήλης και κοιλίας, εκ των οποίων επήλθε ο θάνατός του, αφού είναι αρνητικός της κατηγορίας (και όχι αυτοτελής) ο ισχυρισμός του κατηγορουμένου περί μη υπάρξεως αιτιώδους συνάφειας μεταξύ των ως άνω παραλείψεών του και του θανάτου του παθόντος, ένεκα του ότι ο τελευταίος έθεσε εαυτόν σε κίνδυνο, και συγκεκριμένα εισήλθε εξ ιδίας πρωτοβουλίας, χωρίς άδεια, στον επίμαχο χώρο, ευρισκόμενος ταυτοχρόνως υπό την επήρεια αντικαταθλιπτικών φαρμάκων και των παρενεργειών που αυτά προκαλούν, ως εκ περισσού δε το δικαστήριο διέλαβε στην αιτιολογία του αναφορά περί του αβασίμου αυτού και της εντεύθεν σχετικής απορριπτικής του κρίσεως.

Η ως άνω απόφαση δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2012, 584, με παρατηρήσεις Αθ. Αναγνωστόπουλου.