Πότε αρχίζει η κύρια διαδικασία στο ακροατήριο. – Η μη έγκυρη επίδοση του παραπεμπτικού βουλεύματος στον κατηγορούμενο συνεπάγεται και την ακυρότητα της κλήσης του στο ακροατήριο. – Πότε δύναται να καλυφθεί η επίμαχη ακυρότητα. – Εφόσον η κλήση στο ακροατήριο επιδοθεί πριν καταστεί αμετάκλητο το βούλευμα, το τελευταίο, καθώς και η επίδοσή του είναι άκυρα. – Εφόσον για έναν εκ των συγκατηγορουμένων που συμπαραπέμπονται το βούλευμα έχει καταστεί αμετάκλητο, νομίμως επιδίδεται η κλήση προς εμφάνιση αυτού στο ακροατήριο. – Για ποιον λόγο δεν δύναται να προβάλει αντιρρήσεις ο κατηγορούμενος που παραπέμπεται, ερειδόμενες στο ότι το βούλευμα δεν έχει καταστεί αμετάκλητο για τον εισαγγελέα. – Το τελεσίδικο βούλευμα, με το οποίο παραπέμφθηκε ο κατηγορούμενος για πλημμέλημα στο ακροατήριο του αρμόδιου δικαστηρίου, είναι εκ του νόμου αμετάκλητο, ο δε αρμόδιος εισαγγελέας οφείλει να μη λάβει υπόψιν την ασκηθείσα απαραδέκτως έφεση ή αναίρεση, αλλά να προβεί στην εισαγωγή της υπόθεσης στο ακροατήριο. – Ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενο του κλητηρίου θεσπίσματος και της κλήσεως προς εμφάνιση και τι ακυρότητα δημιουργείται. – Έννοια “οριστικών” και “παρεμπιπτουσών” αποφάσεων. – Στοιχεία απιστίας. – Πότε ο δράστης έχει την ιδιότητα του διαχειριστή ξένης περιουσίας. – Έννοια “δόλου τέλεσης απιστίας”. – Ορθώς και αιτιολογημένως καταδικάσθηκαν οι δύο πρώτοι αναιρεσείοντες για απιστία κατ’ εξακολούθησιν και ο τρίτος για άμεση συνέργεια στο αδίκημα, αφού α) ο πρώτος, ως Πρόεδρος του Δ.Σ. εταιρείας, προέβη σε εκτεταμένη λήψη “επιταγών ευκολίας” από διάφορες εταιρείες, χωρίς να πρόκειται για πραγματικές συναλλαγές, προεξοφλούσε δε τις επίμαχες επιταγές σε τράπεζες, αφαιρουμένου του προεξοφλητικού τόκου, και με τον τρόπο αυτό προέβαινε σε παράνομο δανεισμό για λογαριασμό της εταιρείας, καίτοι δεν εδικαιολογείτο η λήψη των επιταγών ευκολίας, δεδομένου ότι είχαν προηγηθεί αυξήσεις του μετοχικού κεφαλαίου της εταιρείας, με συνέπεια λόγω του μεγάλου ύψους των ποσών των επιταγών και της αδυναμίας εμπρόθεσμης πληρωμής τους, οι συνεργαζόμενες τράπεζες να καταγγείλουν τις συμβάσεις ανοιχτού αλληλόχρεου λογαριασμού που είχαν συνάψει ως πιστώτριες μετά της εταιρείας ως πιστούχου και έτσι να αποκλεισθεί η δυνατότητα περαιτέρω χρηματοδότησης της εταιρείας, β) ο τρίτος κατηγορούμενος παρέσχε άμεση συνδρομή στον πρώτο κατηγορούμενο, εκδίδοντας τις τραπεζικές επιταγές ευκολίας και παραδίδοντάς τις στον τελευταίο, προκειμένου αυτός να προβεί σε παράνομο δανεισμό, και γ) ο πρώτος κατηγορούμενος, ως Πρόεδρος του Δ.Σ. εταιρείας, και ο δεύτερος, ως μέλος του Δ.Σ. αυτής, προέβησαν στην λήψη απόφασης, χωρίς απόφαση της γενικής συνέλευσης της εταιρείας, για αγορά ιδίων μετοχών από μετόχους, με εκταμίευση από τα κεφάλαια της εταιρείας και καταβολή σε αυτούς του ποσού των 652.048,32 ευρώ, καίτοι γνώριζαν ότι η ενέργειά τους αντίκειται στα συμφέροντα της εταιρείας, εφόσον με τον τρόπο αυτό επήλθε μείωση του μετοχικού κεφαλαίου, που επέφερε ισόποση ζημία στην εταιρεία, επειδή στους μετόχους επεστράφη διά της αγοράς των μετοχών τους η εισφορά τους και ουσιαστικά μέρος του μετοχικού κεφαλαίου.

Η ως άνω απόφαση δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2012, 180, με παρατηρήσεις Ι. Μοροζίνη.