Η διάταξη του άρ. 34 του Ν. 3220/2004, αναφορικά με τον χρόνο τελέσεως του ποινικού αδικήματος της καθυστέρησης καταβολής χρεών προς το Δημόσιο (άρ. 25 παρ. 1 Ν. 1882/1990), ο οποίος είναι εκείνος της συμπλήρωσης τεσσάρων μηνών από τότε που έπρεπε να καταβληθεί το χρέος, ασχέτως του αν η καταβολή των χρεών γίνεται εφάπαξ ή με δόσεις, είναι ευμενέστερη της προηγούμενης ρύθμισης του άρ. 23 του Ν. 2523/1997, η οποία προέβλεπε, προκειμένου για χρέος που έχει ρυθμισθεί να καταβληθεί σε δόσεις, να παρέλθει η προθεσμία καταβολής της τρίτης δόσεως, και προκειμένου για χρέος καταβαλλόμενο εφάπαξ, να παρέλθει δίμηνο από το τέλος της προθεσμίας κατά την οποία έπρεπε να καταβληθεί το χρέος. – Ορθή και αιτιολογημένη καταδίκη για μη καταβολή χρεών προς το Δημόσιο κατ’ εξακολούθησιν του αναιρεσείοντος-κατηγορουμένου, ο οποίος, υπό την ιδιότητα του νομίμου εκπροσώπου (διευθύνοντος συμβούλου) Α.Ε., παρέλειψε να καταβάλει 19 βεβαιωμένα στην Δ.Ο.Υ. χρέη, συνολικού ύψους (συμπεριλαμβανομένων των προσαυξήσεων) 31.086,84 ευρώ, καταβλητέα εντός των ετών 2004 έως και 2007, απορριπτομένων των αιτιάσεών του, σύμφωνα με τις οποίες α) προκύπτει ασάφεια ως προς τον χρόνο τελέσεως του αδικήματος, ήτοι από ποιο σημείο και εντεύθεν υπολογίσθηκε το τετράμηνο της καθυστέρησης που στοιχειοθετεί την ποινική του ευθύνη, εφόσον η αναγραφείσα στο σκεπτικό και το διατακτικό της προσβαλλόμενης απόφασης ημερομηνία συμπλήρωσης του τετραμήνου ετέθη εκ προφανούς παραδρομής, η οποία πάντως δεν επηρεάζει τον χρόνο παραγραφής της πράξεως, και β) ότι εσφαλμένως δεν εφαρμόσθηκε η επιεικέστερη διάταξη του άρ. 23 του Ν. 2523/1997, εκ της εφαρμογής της οποίας κάποιες εκ των επίμαχων πράξεων θα ήσαν μη αξιόποινες, αφού εφαρμοστέος κρίθηκε εν προκειμένω ο Ν. 3220/2004, κατά τον οποίο ως όριο για την θεμελίωση του αξιοποίνου λαμβάνεται υπόψιν το συνολικό ποσό του χρέους που υπερβαίνει τα 10.000 ευρώ και όχι το ύψος του κάθε επιμέρους χρέους.

Η ως άνω απόφαση δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2011, 256, με παρατηρήσεις Θ. Σάμιου.