Αναζήτηση για

Στην ενότητα


Επιλέξτε γράμμα
Αναζήτηση όρου

Έτος    
Άρειος Πάγος 2364/2010 (Ποιν.)

Η τέλεση κάποιου εκ των κατ’ άρ. 5, 6 ή 7 του Ν. 1729/1987 αδικημάτων από υπότροπο συνιστά επιβαρυντική περίσταση, σύμφωνα με την διάταξη του άρ. 8 του ίδιου νόμου. – Σκοπός του άρ. 8 του Ν. 1729/1987. – Δεν αντίκειται στην συνταγματικώς κατοχυρωμένη αρχή της αναλογικότητας η διάταξη του άρ. 13 παρ. 4 εδ. β΄ του Ν. 1729/1987, κατά την οποία ο υπότροπος δράστης αγοράς, κατοχής ή μεταφοράς ναρκωτικών τιμωρείται βαρύτερα από τον τοξικομανή. – Οι προϋποθέσεις της εκ του άρ. 8 του Ν. 1729/1987 υποτροπής κατ’ αρχήν ταυτίζονται με την κατ’ άρ. 88 ΠΚ υποτροπή, με την διαφορά ότι στην πρώτη περίπτωση αξιώνεται καταδίκη για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών και αυξάνονται τα όρια της απειλούμενης ποινής, κατά τούτο δε πρόκειται για ειδική υποτροπή (έναντι της γενικής του Ποινικού Κώδικα). – Στις περιπτώσεις κατά τις οποίες δεν είναι δυνατή η εφαρμογή της διάταξης του άρ. 8 του Ν. 1729/1987, ο δράστης μπορεί να κηρυχθεί υπότροπος με βάση την γενική διάταξη του άρ. 88 ΠΚ, εφόσον συντρέχουν οι όροι που τάσσονται από την διάταξη αυτή, λαμβανομένου μάλιστα υπόψιν ότι αφενός μεν ο γενικός κανόνας εν γένει μπορεί να τύχει εφαρμογής όταν ο ειδικός είναι ανενεργός, αφετέρου δε η λύση αυτή υπαγορεύεται από το πνεύμα της νομοθεσίας περί ναρκωτικών και την ποινική μεταχείριση των δραστών των άρ. 5, 6 και 7 του Ν. 1729/1987 ειδικότερα. – Η “ηθική διαστροφή” του δράστη, ως προϋπόθεση για την κατ’ άρ. 61 ΠΚ αποστέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων, ανήκει μεν στην κυριαρχική κρίση του δικαστηρίου της ουσίας, η παραδοχή της συνδρομής της ωστόσο πρέπει να αιτιολογείται. – Η ως άνω υποχρέωση αιτιολόγησης δεν υπάρχει όταν η αποστέρηση είναι υποχρεωτική ενόψει της τέλεσης συγκεκριμένου αδικήματος ή όταν αυτή επέρχεται αυτοδικαίως. – Δεδομένου ότι δεν ορίζεται κάτι σχετικό στον Ν. 1729/1987 (και στον ήδη κωδικοποιητικό αυτού ΚΝΝ), η αποστέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων επί καταδίκης σε ποινή φυλάκισης για παράβαση της νομοθεσίας περί ναρκωτικών χρήζει της ανωτέρω αιτιολογίας.

Η ως άνω απόφαση δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2010, 743, με παρατηρήσεις Θ. Σάμιου.