Η θανατηφόρος σωματική βλάβη συνιστά έγκλημα εκ του αποτελέσματος, για δε την θεμελίωσή του απαιτείται, εκτός από τον δόλο του δράστη ως προς την πρόκληση βαριάς σωματικής βλάβης, και αμέλεια σε σχέση με το βαρύτερο αποτέλεσμα του θανάτου. – Έννοια “ασυνείδητης” και “ενσυνείδητης” αμέλειας· για την πληρότητα της αιτιολογίας επί καταδίκης για έγκλημα εξ αμελείας είναι αναγκαίος ο προσδιορισμός του είδους αμέλειας που συνέτρεξε. – Σε τι συνίσταται η αμέλεια του δράστη σχετικά με το θανατηφόρο αποτέλεσμα της πράξης του. – Ορθώς και αιτιολογημένως καταδικάσθηκε για θανατηφόρο σωματική βλάβη ο κατηγορούμενος-πλοίαρχος, ο οποίος, κατά την διάρκεια του πλου, και μετά από λογομαχία που είχε με τον παθόντα, μηχανικό του ίδιου πλοίου, γρονθοκόπησε τον τελευταίο στο σαγόνι, με αποτέλεσμα εκείνος να χάσει την ισορροπία του, να πέσει από το σκαμνί στο οποίο καθόταν και να χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο και εν συνεχεία στο πάτωμα, χτυπήματα από τα οποία προήλθε κάταγμα και αιμορραγία του εγκεφάλου και τελικά ο θάνατός του μερικές ώρες αργότερα (και αφού το θύμα είχε προηγουμένως σηκωθεί, είχε αρθρώσει μερικές φράσεις χωρίς ειρμό, εν συνεχεία δε βρέθηκε πεσμένο στην καμπίνα του, αναίσθητο, προτού μεταφερθεί στο νοσοκομείο, όπου πραγματοποιήθηκε χειρουργική επέμβαση χωρίς αποτέλεσμα), επειδή διαλαμβάνονται όλα τα στοιχεία από τα οποία προκύπτουν τόσο ο δόλος του δράστη, σχετικά με την πράξη της σωματικής βλάβης όσο και η συνδρομή άνευ συνειδήσεως αμελείας, αναφορικά με τον επελθόντα θάνατο, επαρκώς δε αιτιολογείται η ύπαρξη αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ του ανωτέρω βασικού εγκλήματος και του βαρύτερου αποτελέσματος· η συνδρομή του εν λόγω αιτιώδους συνδέσμου δεν αίρεται από το γεγονός ότι, ενώ απερρίφθη ο αυτοτελής ισχυρισμός του κατηγορουμένου, κατά τον οποίο αυτός δεν χτύπησε το θύμα αλλά απλώς και μόνο κινήθηκε προς το μέρος του σηκώνοντας το χέρι με πρόθεση να το χαστουκίσει, έγινε δεκτό ότι, και αν ακόμη υποτεθεί αληθινός ο ισχυρισμός αυτός, η περιγραφείσα ενέργεια έτεινε στο αποτέλεσμα του θανάτου.
Η ως άνω απόφαση δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2010, 466, με παρατηρήσεις Κ. Βαθιώτη.