Νομική φύση και στοιχεία κλοπής. – Δεν αποτελεί στοιχείο κλοπής η αξία του αντικειμένου της πράξεως, ώστε δεν απαιτείται ειδικότερος προσδιορισμός αυτής, εφόσον δεν πρόκειται για κλοπή αντικειμένου ιδιαιτέρως μεγάλης αξίας. – Η χρήση πλαστού συνιστά αυτοτελές έγκλημα σε σχέση με την πλαστογραφία, ανάγεται όμως σε επιβαρυντική περίσταση της τελευταίας, εφόσον ο πλαστογράφος και ο χρήστης του πλαστού εγγράφου ταυτίζονται. – Σε κάθε περίπτωση, η χρήση τιμωρείται αυτοτελώς εφόσον η πλαστογραφία εκ μέρους του πλαστογράφου ή του τρίτου κατέστη για οποιονδήποτε λόγο ατιμώρητη. – Η κατάρτιση πλαστού και η νόθευση γνησίου εγγράφου συνιστούν αυτοτελείς μορφές τελέσεως του σωρευτικώς μικτού εγκλήματος της πλαστογραφίας, μη δυνάμενες να εναλλαχθούν μεταξύ τους· έννοια “κατάρτισης” και “νόθευσης” και διάκριση αυτών. – Επί καταδίκης για πλαστογραφία είναι αναγκαίο να προκύπτει η δυνατότητα παραπλάνησης άλλου για γεγονός που μπορεί να έχει έννομες συνέπειες, είναι δε αδιάφορο αν επήλθε πράγματι το επίμαχο γεγονός. – Έννοια “χρήσεως πλαστού”. – Δεν είναι αναγκαία η αιτιολόγηση του δόλου, αφού αυτός ενυπάρχει στην θέληση παραγωγής των πραγματικών περιστατικών και προκύπτει από τις συνθήκες τελέσεως του αδικήματος, όταν όμως για το αξιόποινο της πράξεως απαιτείται και επιπρόσθετος σκοπός του δράστη, όπως επί πλαστογραφίας, αυτός πρέπει να αιτιολογείται. – Πότε υπάρχει αιτιολογία στην καταδικαστική απόφαση. – Για την πληρότητα της αιτιολογίας είναι παραδεκτή η αλληλοσυμπλήρωση του αιτιολογικού με το διατακτικό, απαιτείται δε να προκύπτει ότι ελήφθησαν υπόψιν όλα τα αποδεικτικά μέσα, αρκούντος όμως του κατ’ είδος προσδιορισμού τους. – Ποιες πλημμέλειες σχετικά με την εκτίμηση των αποδεικτικών μέσων δεν μπορούν να ελεγχθούν αναιρετικώς. – Πότε υπάρχει εσφαλμένη ερμηνεία και πότε εσφαλμένη εφαρμογή ουσιαστικής ποινικής διατάξεως· έννοια εκ πλαγίου παράβασης. – Ορθώς και αιτιολογημένως καταδικάσθηκε για κλοπή κατά συρροή ο κατηγορούμενος-αναιρεσείων, ο οποίος αφήρεσε από το σπίτι του παθόντος, και συγκεκριμένα από το μπλοκ επιταγών του που ευρίσκετο εκεί, τραπεζικές επιταγές με σκοπό να τις ιδιοποιηθεί παράνομα, διότι α) η πιστή αναφορά του αιτιολογικού στο διατακτικό είναι επιτρεπτή, αφού το δεύτερο εμπεριέχει με πληρότητα τα πραγματικά περιστατικά, κατ’ αυτόν δε τον τρόπο το διατακτικό δεν αποτελεί “αντίγραφο” του κατηγορητηρίου και των αναφερομένων σε εκείνο τυπικών στοιχείων, όπως υποστηρίζει ο κατηγορούμενος, και β) δεν δημιουργείται αντίφαση από την αναφορά της “Αθήνας” ως τόπου τελέσεως της κλοπής, ενώ σε άλλο σημείο γίνεται δεκτό ότι αυτή τελέσθηκε στο “Περιστέρι”, δεδομένου ότι η δεύτερη περιοχή εντάσσεται στον ευρύτερο χώρο των Αθηνών, με αυτήν δε την έννοια χρησιμοποιήθηκε ο τελευταίος όρος και στην προσβαλλομένη. – Αναιρείται λόγω εσφαλμένης εφαρμογής της διατάξεως του άρ. 216 παρ. 1 ΠΚ η προσβαλλόμενη καταδικαστική απόφαση, καθ’ ον μέρος καταδικάσθηκε ο ως άνω κατηγορούμενος για νόθευση εγγράφων κατά συρροή, ένεκα της συμπληρώσεως από τον ίδιο των τυπικών στοιχείων επί των προαναφερθεισών κλεμμένων επιταγών και ένεκα της εν συνεχεία θέσεως της υπογραφής του ως εκδότη αυτών, διότι η εν λόγω συμπεριφορά, συνιστάμενη στην το πρώτον δημιουργία εγγράφου, στοιχειοθετεί “κατάρτιση πλαστού” και όχι “νόθευση” γνησίου εγγράφου. – Επιτρεπτώς βελτιώνεται η κατηγορία από νόθευση εγγράφων σε κατάρτιση πλαστών κατά συρροή.
Η ως άνω απόφαση δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2010, 271, με παρατηρήσεις Χ. Παπούλια.