Αναζήτηση για

Στην ενότητα


Επιλέξτε γράμμα
Αναζήτηση όρου

Έτος    
Άρειος Πάγος 1341/2009 (Ποιν.)

Το κατ’ άρ. 6 παρ. 1 εδ. α΄ της ΕΣΔΑ “δικαίωμα στο δικαστήριο” περιλαμβάνει και το δικαίωμα ακώλυτης πρόσβασης σε αυτό. – Οι τυχόν επιβληθέντες ως προς την προσφυγή σε ένα δικαιοδοτικό όργανο περιορισμοί είναι επιτρεπτοί, υπό την προϋπόθεση όμως ότι δεν θίγουν τον πυρήνα του ίδιου του δικαιώματος και διέπονται από την αρχή της αναλογικότητας. – Στους ως άνω περιορισμούς υπόκεινται και οι προϋποθέσεις ασκήσεως ενός ενδίκου μέσου που προβλέπονται από το εθνικό δίκαιο, τέτοια δε προϋπόθεση αποτελεί και η κατ’ άρ. 153 ΚΠΔ ανάγκη υπογραφής της εκθέσεως ασκήσεως ενδίκου μέσου από τον συντάσσοντα αυτήν υπάλληλο. – Η εκ παραδρομής παράλειψη υπογραφής της εκθέσεως ασκήσεως αναιρέσεως από τον γραμματέα του δικαστηρίου ή τον διευθυντή της φυλακής όπου κρατείται ο αναιρεσείων δεν δύναται κατά τα ανωτέρω να αποβεί εις βάρος του τελευταίου, αφού έτσι θα ετίθετο ένα δυσανάλογο εμπόδιο στην πρόσβαση αυτού στο δικαστήριο. –  Πότε υπάρχει θετική και πότε αρνητική υπέρβαση εξουσίας· στην δεύτερη εντάσσεται η περίπτωση απορρίψεως ως απαραδέκτου ενδίκου μέσου χωρίς να συντρέχει ο σχετικός λόγος. – Το επισυναπτόμενο στην αίτηση αναιρέσεως έγγραφο, στο οποίο εμπεριέχονται τόσο οι λόγοι όσο και τα αποδεικτικά μέσα, συνιστά αναπόσπαστο μέρος της εκθέσεως αναιρέσεως, η δε έλλειψη υπογραφής σε αυτό (με παράλληλη ύπαρξή της στην έκθεση), δεν καθιστά απαράδεκτο το ασκηθέν ένδικο μέσο. – Κατά την εκτέλεση περισσότερων καταδικαστικών αποφάσεων για διαφορετικά εγκλήματα του ίδιου προσώπου λαμβάνεται σαν ποινή-βάση η τυχόν επιβληθείσα συνολική ποινή, υπό την προϋπόθεση ότι αυτή είναι βαρύτερη από όλες τις άλλες. – Εάν άλλη είναι η βαρύτερη, η συνολική ποινή θα συγχωνευθεί με αυτήν, αφού προηγουμένως διασπασθεί στις επί μέρους ποινές της, σε κάθε δε περίπτωση το ανώτατο χρονικό όριο αυτών δεν μπορεί να υπερβεί το προγενέστερο. – Η υφ’ όρον απόλυση αποτελεί στάδιο εκτελέσεως της ποινής και όχι απαλλαγή από αυτήν, έτσι ώστε να είναι δυνατή η συγχώνευση υπό τους όρους του άρ. 551 ΚΠΔ ολόκληρης της ποινής για την οποία η απόλυση έχει χορηγηθεί με άλλες ποινές, εφόσον δεν υφίσταται περίπτωση άρσεως του εν λόγω μέτρου. – Αναιρείται λόγω εσφαλμένης ερμηνείας και εφαρμογής των άρ. 94 ΠΚ και 551 ΚΠΔ η προσβαλλόμενη καταδικαστική απόφαση, διότι κατά την εκτέλεση περισσοτέρων αποφάσεων κατά του ιδίου κατηγορουμένου ελήφθη υπόψιν όχι η ποινή για την οποία είχε χορηγηθεί  υφ’ όρον απόλυση αλλά το εναπομείναν μη εκτιθέν τμήμα αυτής, με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί ο αναιρεσείων να εκτίσει μεγαλύτερη της νόμιμης ποινής. – Κατά την σύμφωνη εισαγγελική αγόρευση, ο λανθασμένος αυτός υπολογισμός της συνολικής ποινής σε περιπτώσεις υφ’ όρον απολύσεως καταλήγει σε άδικη αποστέρηση της ελευθερίας του καταδικασθέντος και έρχεται σε αντίθεση με την αρχή ότι συνολική ποινή δεν μπορεί να καθορισθεί με τμήματα των επιβληθεισών ποινών αλλά με ολόκληρες τις ποινές αυτές.
Η ως άνω απόφαση δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2009/705.