Νομική φύση της κοινής απιστίας και της απιστίας περί την υπηρεσία. – Η διάταξη του άρ. 256 ΠΚ (απιστία περί την υπηρεσία) κατισχύει εκείνης του άρ. 390 ΠΚ (κοινή απιστία) ως ειδικότερη. – Στοιχεία της απιστίας του άρ. 256 ΠΚ. – Επί απιστίας περί την υπηρεσία, οι πράξεις του “προσδιορισμού” και της “είσπραξης” προηγούνται λογικά και χρονικά της “διαχείρισης”, αφού οι πρώτες αφορούν την εισροή των χρημάτων στα δημόσια ταμεία, ενώ η δεύτερη τις διαχειριστικές πράξεις που λαμβάνουν χώρα μετά από αυτήν, τέτοια δε είναι και η σύναψη ζημιογόνων συμβάσεων για λογαριασμό του Δημοσίου. – Καθεμία από τις ανωτέρω πράξεις καθιστά τον δράστη αξιόποινο, έτσι ώστε απιστία περί την υπηρεσία να τελεί και ο υπάλληλος που απλώς και μόνον “διαχειρίζεται” κατά τρόπο βλαπτικό ήδη αποκτηθέν δημόσιο χρήμα. – Πότε υπάρχει εσφαλμένη ερμηνεία και πότε εσφαλμένη εφαρμογή ουσιαστικής ποινικής διατάξεως. – Αναιρείται, κατά πλειοψηφία, λόγω εσφαλμένης ερμηνείας και εφαρμογής ουσιαστικής ποινικής διατάξεως και λόγω υπερβάσεως εξουσίας, η προσβαλλόμενη καταδικαστική απόφαση για κοινή απιστία των κατηγορουμένων, μελών του Δ.Σ. της “Κτηματολόγιο Α.Ε.”, ένεκα της κατάρτισης, λόγω της θέσεώς τους, επιζήμιων για την κρατική περιουσία συμβάσεων, διότι α) η δραστηριότητα των ανωτέρω δημοσίων υπαλλήλων συνιστά “διαχείριση” δημοσίων εσόδων, επομένως δε η πράξη τους στοιχειοθετεί την απιστία του άρ. 256 και όχι εκείνη του 390 ΠΚ, όπως εσφαλμένως έκρινε το δευτεροβάθμιο δικαστήριο και β) η παύση της ποινικής δίωξης λόγω της συμπλήρωσης πενταετίας από την διάπραξη της κοινής απιστίας συνιστά αρνητική υπέρβαση εξουσίας, αφού η πράξη των κατηγορουμένων φέρει τον χαρακτήρα απιστίας περί την υπηρεσία, και δη κακουργηματικής μορφής, και ως εκ τούτου δεν έχει ακόμα υποκύψει σε παραγραφεί. – Κατά την γνώμη της μειοψηφίας, η παραπομπή των κατηγορουμένων για κοινή απιστία του άρ. 390 ΠΚ είναι ορθή και η αίτηση αναιρέσεως ακολούθως απορριπτέα, διότι στην κατ’ άρ. 256 ΠΚ έννοια της “διαχείρισης” υπάγεται μόνον εκείνη που έχει σαν αποτέλεσμα την μη είσπραξη από δημόσιο φορέα των νόμιμων εσόδων και όχι κάθε επιζήμια διαχειριστική ενέργεια.
Η ως άνω απόφαση δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2009, 504.