Στην μελέτη εξετάζεται το ζήτημα της ενάρξεως της προθεσμίας προς άσκησιν εφέσεως κατά ερήμην εκδοθεισών καταδικαστικών αποφάσεων του άρθρου 432 παρ. 2 και 3 ΚΠΔ σε συνάφεια με τις προϋποθέσεις άσκησης τού οιονεί ενδίκου μέσου της αιτήσεως ακυρώσεως της διαδικασίας επί κακουργημάτων σύμφωνα με το άρ. 435 ΚΠΔ. Με την παράθεση σειράς επιχειρημάτων αναδεικνύεται ως μόνη ορθή ερμηνεία του τελευταίου εδαφίου της παρ. 2 του άρ. 435 ΚΠΔ εκείνη, κατά την οποία η έναρξη της προθεσμίας ασκήσεως εφέσεως κατά των ερήμην εκδοθεισών καταδικαστικών αποφάσεων επί κακουργημάτων σηματοδοτείται είτε από την άπρακτη πάροδο της δεκαπενθήμερης προθεσμίας προς άσκησιν της αιτήσεως ακυρώσεως είτε από την ουσιαστική απόρριψη της εμπροθέσμως ασκηθείσας και γενομένης τυπικώς δεκτής αιτήσεως. Τέλος, εξετάζεται κατά πόσον η συνδρομή λόγων ανωτέρας βίας, η οποία δικαιολογεί την εκπρόθεσμη άσκηση της αιτήσεως ακυρώσεως, επιδρά στην έναρξη της προθεσμίας ασκήσεως εφέσεως κατά της αυτής αποφάσεως.