Υπεξαίρεση αντικειμένου αξίας ανώτερης των 120.000 ευρώ (άρ. 375 παρ. 1 εδ. τελ. ΠΚ). Καταπιστευτική μεταβίβαση κυριότητας κινητού προς εξασφάλιση χρηματικής απαίτησης και συμβατική εγγυοδοσία: Λόγοι εφέσεως κατά βουλευμάτων (άρ. 478 ΚΠΔ). – Πότε συντρέχει εσφαλμένη ερμηνεία και πότε εσφαλμένη (ευθεία ή εκ πλαγίου) εφαρμογή ουσιαστικής ποινικής διατάξεως. – Στοιχεία υπεξαίρεσης. – Έννοια “κατοχής” πράγματος. – Η κατοχή του πράγματος πρέπει να έχει ήδη περιέλθει στον δράστη, κατά τον χρόνο τέλεσης της πράξης ιδιοποίησης καθ’ οιονδήποτε τρόπο, χωρίς, ωστόσο, να αποκλείεται η απόκτηση της κατοχής να συμπίπτει χρονικώς με την ιδιοποίηση. – Έννοια “παράνομης ιδιοποίησης”. – Για την στοιχειοθέτηση της “ιδιοποίησης” απαιτείται η έμπρακτη εξωτερίκευση τέτοιας συμπεριφοράς εκ μέρους του δράστη, η οποία αντικειμενικά αναγνωρίζεται ως πραγμάτωση της θέλησής του προς ιδιοποίηση και κατατείνει στην δημιουργία μιας de facto κυριαρχικής σχέσης προς το πράγμα, παρόμοιας με αυτή του κυρίου, διαφοροποιουμένης όμως από αυτήν κατά το ότι ελλείπει η νομική επικύρωση, η αναγνώριση δηλαδή της κυριότητάς του από την έννομη τάξη. – Αν ο δράστης κατέχει το πράγμα δυνάμει συμβάσεως, η κατακράτηση προς ιδιοποίηση εξωτερικεύεται με την άρνηση απόδοσής του χωρίς δικαιολογημένη αιτία, παρά την όχληση του κυρίου, αρκούσης όμως και της παραπλανητικής τακτικής του δράστη, ο οποίος εξακολουθεί να παρακρατεί το πράγμα, χωρίς να αρνείται ευθέως την υποχρέωση απόδοσής του, αλλά και χωρίς να προσπαθεί να ρυθμίσει την εκκρεμότητα. – Χρόνος τέλεσης του εγκλήματος. – Έννοια και λειτουργία καταπιστευτικής μεταβίβασης της κυριότητας κινητού προς εξασφάλιση χρηματικής απαίτησης. – Σύμβαση εγγύησης, συμβατική εγγυοδοσία και σύμβαση παρακαταθήκης ως μορφές εξασφάλισης χρηματικών απαιτήσεων στις σύγχρονες εμπορικές συναλλαγές. – Απορρίπτεται η ασκηθείσα για εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή της διάταξης του άρ. 375 παρ. 1 ΠΚ έφεση των κατηγορουμένων, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι, αρνούμενοι, κατά την εξόφληση συναφθέντος μεταξύ αυτών και του εγκαλούντος δανείου ύψους 18.000 ευρώ, να αποδώσουν την συλλογή από χρυσές λίρες Αγγλίας, αξίας 140.716,00 ευρώ, της οποίας την κυριότητα ο εγκαλών είχε δήθεν μεταβιβάσει σε αυτούς καταπιστευτικώς προς εξασφάλιση της απαίτησής τους από το δάνειο, δεν διέπραξαν υπεξαίρεση, καθότι είχαν καταστεί κύριοι αυτής, διότι η ως άνω περιγραφόμενη σύμβαση συνιστά χαρακτηριστική περίπτωση εγγυοδοσίας, κατά κόρον εμφανιζόμενης στις εμπορικές πρακτικές, ως εκ τούτου δε οι κατηγορούμενοι είχαν αποκτήσει αποκλειστικά και μόνον την κατοχή της εν λόγω συλλογής, με αποτέλεσμα η άρνηση απόδοσής της στον κύριο αυτής κατά την στιγμή της εξόφλησης της εκ του δανείου οφειλής να υποδηλώνει έμπρακτη εξωτερίκευση της βούλησής τους να την ιδιοποιηθούν παρανόμως.