Η αδυναμία πληρωμών αποτελεί ένα φαινόμενο που –κατά την εποχή της οικονομικής κρίσης την οποία διανύουμε– πλήττει εξίσου τα φυσικά και τα νομικά πρόσωπα, και μάλιστα ανεξάρτητα από την συνδρομή ή μη εμπορικής ιδιότητας. Η νομοθετική αντιμετώπιση, ωστόσο, της αστικής και της εμπορικής υπερχρέωσης ευνοήτως διαφοροποιείται, δεδομένης της ιδιομορφίας των οφειλών που απορρέουν από την άσκηση εμπορικής δραστηριότητας (έκταση χρεών, πλειονότητα πιστωτών, πιθανή εταιρική δομή του οφειλέτη κ.λπ.) σε σύγκριση με τα χρέη που βαρύνουν ιδιώτες.

Σκοπός της παρούσας ευσύνοπτης συλλογής είναι να αναδείξει τους δύο βασικούς μηχανισμούς αντιμετώπισης της αφερεγγυότητας που έχει καταστρώσει ο Έλληνας νομοθέτης: Αυτόν που περιέχεται στον Πτωχευτικό Κώδικα (Ν. 3588/2007, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει μετά τον Ν. 4446/2016), ο οποίος είναι προσαρμοσμένος στην εμπορική ιδιότητα του οφειλέτη, και εκείνον που περιγράφεται στον Ν. 3869/2010 (όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει μετά τον Ν. 4366/2016) για την διευθέτηση των οφειλών φυσικών προσώπων μη εμπόρων. Επιπλέον, παρατίθεται το Π.Δ. 133/2016, διά του οποίου ρυθμίζεται το επάγγελμα του διαχειριστή αφερεγγυότητας, θεσμός που αναμένεται να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο κατά την εφαρμογή των ειδικών διαδικασιών εξυγίανσης που προβλέπονται στον Πτωχευτικό Κώδικα.