Η ποινική αξιολόγηση πράξεων ή παραλείψεων τρίτων, που επιφέρουν τον θάνατο, συνήθως ανιάτως πασχόντων, ασθενών με την συναίνεσή τους εξακολουθεί να αποτελεί εξαιρετικά κρίσιμο και αμφιλεγόμενο ζήτημα, όχι μόνο για την ελληνική, αλλά και για κάθε άλλη έννομη τάξη. Οι σχηματικές διακρίσεις των περιπτώσεων “ευθανασίας” συχνά δεν είναι πειστικές, ενώ και οι χρησιμοποιούμενοι όροι δεν διευκολύνουν πάντοτε την νηφάλια αντιμετώπιση των προβλημάτων. Στην μελέτη αυτή επιχειρείται μια επισκόπηση των κύριων ζητημάτων με αναφορά στις εθνικές ποινικές διατάξεις, την ΕΣΔΑ και το Σύνταγμα. Παρά τις κατ’ αρχήν σημαντικές διαφορές μεταξύ των εθνικών νομοθεσιών, σε επιστημονικό και νομολογιακό επίπεδο σημειώνονται σημαντικές συγκλίσεις, που μας επιτρέπουν σήμερα να υιοθετήσουμε μια ανθρωποκεντρική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία, με τις απαραίτητες προστατευτικές εγγυήσεις που προκρίνει η κάθε έννομη τάξη, αναγνωρίζεται το δικαίωμα του αυτοκαθορισμού του ατόμου. Η συνταγματικά προστατευόμενη αξία του ανθρώπου επιτάσσει τον σεβασμό των αποφάσεών του.