Υπεξαίρεση αντικειμένου ιδιαίτερα μεγάλης αξίας από εντολοδόχο (άρ. 375 παρ. 2 εδ. α΄ ΠΚ). Απάτη με συνολικό περιουσιακό όφελος και προξενηθείσα ζημία συνολικού ποσού άνω των 73.000 ευρώ (άρ. 386 παρ. 1-3 ΠΚ): Στοιχεία υπεξαίρεσης. – Για την θεμελίωση του αξιοποίνου της κακουργηματικής υπεξαίρεσης του άρ. 375 παρ. 2 εδ. α΄ ΠΚ απαιτείται αφενός μεν να πρόκειται για αντικείμενο ιδιαίτερα μεγάλης αξίας, αφετέρου δε η εμπίστευση να έχει γίνει στον δράστη, μεταξύ των άλλων, λόγω της ιδιότητάς του ως εντολοδόχου ή διαχειριστή ξένης περιουσίας. – Ως διαχειριστής ξένης περιουσίας νοείται όποιος ενεργεί διαχείριση αυτής, δηλαδή όποιος ενεργεί υλικές και κυρίως νομικές πράξεις, με εξουσία αντιπροσωπεύσεως του εντολέως είτε εκ του νόμου είτε εκ συμβάσεως. – Ο εντολοδόχος, που έχει κατά την εκτέλεση της εντολής διακριτική ευχέρεια, θεωρείται διαχειριστής ξένης περιουσίας, η οποία συνίσταται σε κάθε τι που έλαβε για την εκτέλεση της εντολής ή απέκτησε από την εκτέλεση αυτής, καθότι ενόψει των σχετικών διατάξεων του ΑΚ (άρ. 713 επ.) αποκτά κατοχή και όχι κυριότητα στα ως άνω χρήματα, ανεξαρτήτως του αν αυτά αποκτώνται με μετρητά, επιταγές, συναλλαγματικές ή με κατάθεση σε προσωπικό τραπεζικό λογαριασμό του. – Όταν τα εγκλήματα της απάτης και της υπεξαίρεσης στρέφονται κατά του ιδίου υλικού αντικειμένου, συρρέουν φαινομενικά, η δε απάτη αποτελεί συντιμωρητή υστέρα πράξη, εφόσον τελείται προς συγκάλυψη της υπεξαίρεσης ή προς διατήρηση της κατοχής του υπεξαιρεθέντος (συγκαλυπτική απάτη). – Απαλλάσσεται της κατηγορίας για υπεξαίρεση του άρ. 375 παρ. 2 εδ. α΄ ΠΚ ο κατηγορούμενος, ο οποίος εφέρετο να ιδιοποιήθηκε παρανόμως το ποσό των 84.000 ευρώ, που είχε λάβει από τον εγκαλούντα για την αγορά έκτασης με συγκεκριμένες ιδιότητες στην ευρύτερη περιοχή του Βουκουρεστίου της Ρουμανίας, αγοράζοντας τελικά έκταση με χαρακτηριστικά διαφορετικά έναντι των συμφωνηθέντων, αφού η άρνηση του κατηγορουμένου να αποδώσει στον εγκαλούντα το ποσοστό επί της τελικώς πραγματοποιηθείσας επένδυσής του αποτελεί αθέτηση συμβατικής υποχρέωσης και όχι υπεξαίρεση. – Απαλλάσσεται ο κατηγορούμενος, ο οποίος διαβεβαίωσε τον εγκαλούντα ότι η μεταξύ τους συμφωνία εκτελείται κανονικά, της κατηγορίας για απάτη του άρ. 386 παρ. 1-3 ΠΚ, καθόσον αυτή αποτελεί συντιμωρητή ύστερη πράξη της υπεξαίρεσης, από την οποία απορροφάται (φαινομενική συρροή).